De echtscheiding

Hoofdstuk 2

De dag duurde lang. Om tien over haf twee hadden ze een tussenuur. Tijd om even wat te gaan eten. De twee vriendinnen liepen snel naar het winkelcentrum tegenover het schoolgebouw. Ze hadden een uur en tien minuten de tijd voor de laatste les zou beginnen. Lachend en giegelend staken ze over de grote weg die zich tussen de school en het winkelcentrum bevindt. Onderweg kwamen ze andere klasgenoten tegen, maar Sara en Anna wilden alleen zijn en liepen snel door na gedag te hebben gezegd. Bij het winkelcentrum aangekomen gingen ze eerst een energieblikje kopen. Daarna liepen ze verder naar het kleine frietzaakje achterin het winkelcentrum. Daar aangekomen bestelde Sara een broodje groentekroket en Anna een broodje kroket. Ze namen plaats in het hoekje waar ze eigenlijk altijd zaten als ze een tussenuur hadden. Na drie jaar was het frietzaakje, dat ondertussen overgenomen was door Chinezen, hun vaste plekje. Heel af en toe, als ze zin in vis hadden, gingen ze naar de visboer naast het frietzaakje.

Na tien minuten waren de broodjes klaar. Anna stond op en bracht de broodjes naar de tafel. "Maar vertel eens. Wat gaat er veranderen, nu je achttien jaar bent?" Vroeg Anna met een nieuwsgierige gezicht. Sara lachte en vertelde Anna dat ze eerst maar eens haar broodje moest opeten. "Ik vertel het je straks wel." Zei Sara.

Voor de vriendinnen het door hadden was er al een half uur verstreken. Sara was nogal een langzame eter en na drie jaar werd ook Anne een langzame eter. Snel gooiden ze de papieren servetten en de lege blikjes in de grote grijze afvalbak die voor de ingang stond. Gehaast liepen ze terug naar school, weer de grote weg oversteken en snel naar de tweede verdieping voor de les Engels. Sara was goed in Engels en had een goede klik met de lerares. Anna daarentegen, zij had een hekel aan de lerares en was ook niet zo goed in de Engelse taal. "Vandaag gaan we oefeningen maken op de computer." Vertelde de lerares. Natuurlijk gingen Sara en Anna weer naast elkaar zitten. Via google kwamen ze terecht op de site vol Engelse opdrachten. Wekelijks moesten ze minimaal één niveau verder komen. Sara was een paar niveau's verder dan alle klasgenoten.

Het kwam vooral door films. Al sinds ze kon lezen keek ze Engelstalige films met Nederlandse ondertiteling. Ze leerde heel snel de taal, dat was al snel duidelijk. Ze hield zelfs een dagboek bij, in het Engels. Niet omdat ze de taal zo leuk vond, maar zodat anderen - haar ouders-  het niet konden lezen.

Een half uur en drie niveau's verder besloot Sara Anna te helpen, die al meer dan vijf keer vroeg of ze het juiste antwoord had aangeklikt. Niet veel later hoorden ze "Sluit de computers maar af de les is bijna voorbij.". Gezucht en opgeluchte gezichten waren in alle hoeken van de klas te vinden. Blijkbaar waren er niet veel liefhebbers van de Engelse taal aanwezig. Alle schermen in het lokaal werden zwart en de meeste klasgenoten waren al vertrokken. Anna was haar tas nog aan het inpakken en Sara kon het niet meer aanzien. "Schiet's op." Zei Sara. "Ik kan niet te laat thuiskomen, mijn moeder zal wel denken. Ik heb echt geen zin in drama en vooral niet op mijn verjaardag." Anna glimlachte en haalde een kleine doosje uit haar zwarte Prada tas die ze van haar vader kreeg op haar verjaardag. Sara glimlachte. "Nee, dat meen je niet." "Jawel hoor!" Zei Anna, "Denk je nu echt dat ik je naar huis laat gaan zonder een cadeau." Sara nam het cadeau aan en zei dat ze maar snel haar Prada tas moest meenemen naar buiten, want de lerares stond al met de sleutels klaar om de deur af te sluiten. Buiten het lokaal deed Sara met nieuwsgierige ogen het doosje open, "Wat zal het zijn, wat zal het zijn." In het doosje zat een zilveren sieradensetje. Een ketting en oorbellen in een druppelvorm. In het midden zat een grote steen die bijna op een diamant leek, omringd met kleine steentjes. Als het licht erop scheen glinsterden alle steentjes als kristallen. Sara pakte Anna vast en omhelsde haar, "Dank je, een beter cadeau zou ik niet kunnen verzinnen." Uit het niets hoorden ze, Mamma Mia here we go again, my my how can I resist you. Dat was het ringtoon die Anna voor haar moeder had uitgekozen. Lachend nam Anna haar telefoon op en herhaalde ze drie keer heel snel dat ze eraan kwam. "Mijn moeder is er al, ik moet gaan. Zal ik je thuis brengen?" Zei Anna gehaast. Sara stemde ermee in en samen vertrokken ze met een grote glimlach op hun gezichten en zongen het ABBA liedje verder.