The Sweet Ending (Short Story) [On Hold]

Part I Beginning Today

[Beginning today

I promise you, I give my heart to you

Beginning today i promise to

Never part from you

From now on~~

The subscriber is unattended for the moment, please take your call later]

Arrg!!!

Ilang ulit ko ng sinubukang kontakin si mama pero wala pa rin.

"Mommy!! Faster!!!"

"Wait baby!!" Ang hirap talagang mag-isa.

Linagay ko na ang phone ko sa aking shoulder bag at saka inayos na.

Narinig kong nagbukas ang pinto.

Nakadungaw sa pinto si Karl, nakabihis na at nakasapatos.

Excited?!!

-___^

"Are you not ready yet mom? We gonna get going the airplane might leave us." Ayan na naman siya, nagmana sa ama niyang mainipin.

"Give me 5 mins. honey"

"You should have finished that last night" Oh ha mas magaling na siya sakin niyan. -___-

"Son wait me down stairs" Tumango siya at nagbuntong-hininga.

Yan si Karl Patrick Gomez, 8 yrs. old. Bukod sa namana niyang pagkainipin sa ama ay namana din naman niya ang kagwapuhan nito, mapupulang labi, matangos ang ilong at kulay tsokolateng mga mata. MAraming nagsasbing mukha siyang artista at ang iba naman ay sinasabing nakita na daw siya sa t.v. Natutuwa naman ako sa mga papuring binibigay nila sa anak ko.

"Mommy!!"

Wew, ayan nagtawag ulit siya. Parang alarm clock na pagsasabihin mong 5mins. yun rin mismo. Hayts.

"Coming!!" Dali-dali ko ng binuhat ang aking maleta at bumaba na.

Nakita ko nalang siyang nasa labas na ng apartment at kausap ang driver ng taxi.

Napansin nila ako kaya naman lumapit na sakin ang driver at kinuha ang maleta namin at linagay sa likod ng kotse.

Pumasok naman si Karl sa backseat at sinundan ko na siya.

"Honey, when we get to the philippines, you should speak filipino, is it okay with you?"

Nag-nod siya pero di na nagsalita

"When we get there, will Daddy fetch us to the airport?"

NAtigilan ako sa tanong niya, hindi ko naman kasi inaasahan.

"I dont know honey, we'll see if daddy is coming."

"Is he always that busy?"

Nag nod nalang ako.

Biglang nagbago ang expression ng kanyang mukha, napalitan ng lungkot. Kung maari ko lang sanang sabihin sakanya ang lahat para di na niya asahan ang kanyang daddy pero ayoko siyang masaktan.

8 years din kaming nagstay dito sa america, umupa ng apartment gamit ang ipon na pinagtrabahu'an ko.

*****Airport******

"Yeah!!" Sigaw niya at nagmamadaling lumabas ng taxi.

"Wait Karl, wait mommy."Sigaw ko sakanya at tumigil naman siya.

Di ko maiwasang di maalala sa kanya si Pat. Kuhang-kuha niya ito kahit anong anggulo, pati sa pagkamot at pagsimangot.

"Mommy!!" Bumalik ako sa realidad

Napangiti ako at nagbayad na sa driver.

Ang cute niyang pagmasdan sa buhat-buhat niyang spider-man na bag na binili ko sakanya last year.

******Sa Eroplano*******

"Okay honey, let's practice speaking filipino"

Nag-nod siya

"Anong pangalan mo?"

"Karl Patrick Gomez"

"Good, ilang taon ka na?"

"Walong taon gulang po" Di ko mapigilang di matawa dahil sa pagkakasabi niya. Nabubulol pa kasi siya.

"Mommy, can we stop for a moment please, I feel sleepy"

"Okay"

Pinahiga ko siya at nsa lap ko ang ulo niya.

Mukhang excited nga si Karl na uuwi kami at kita naman na masaya siya. Bakit ako? Pakiramdam ko natatakot ako, kinakabahan at nalulungkot.

Ayoko na sanang umuwi kami kung hindi lang sa request niyang makita ang lolo at lola niya.

'Pia, no more worries, just give yourself the courage to face all your problems. Its not right to run for it. Beginning  today, hindi a ako matatakot siguro naman masaya na siya ngayon.' 

Pero bakit ako naman itong nalulungkot.

=(

Naaalala ko yung araw na umalis kami ng pinas, sobrang sakit dahil hindi ko rin naman ginustong gawin iton, hindi ko ginustong umalis at iwan si Pat at hindi ko ginustong ilayo siya kay Karl, pero ito lang ang alam kong tama.

Napatingin ako kay Karl.

Sana maintindihan mo ang desisyon kong ilayo ka sa ama mo, sobrang mahal kita anak at ayokong masaktan ka. Ayoko ring saktan ang sarili ko.

Hmm.. Nasaktan rin kaya siya?

Hinanap niya kaya kami?

Kung sana ako nalang ang minahal niya di na sana ako nagtatanong ngayon.

Kung sana una palang alam ko na ang lugar ko sa puso niya, hindi na sana ako umasa pa.