Shortstories

Groot gemis

Ik mis hem nog steeds. Elke keer dat ik buiten kom hoor ik zijn schaterende lach weer in mijn hoofd. René was mijn beste vriend hier in dit kleine dorpje, ook al was hij een aantal jaren ouder. Hij snapte hoe ik me voelde, hij had immers hetzelfde meegemaakt. Net als ik was hij verhuisd. Vroeger woonde ik tussen de bergen vlak bij een grote rivier. Het enige dat ik nu nog heb van vroeger zijn herinneringen. Al onze spullen waren verloren gegaan bij de verhuis, dus de foto's ben ik ook kwijt. Sinds ik hier woon is er een groot gat in m'n hart. Mijn vader hebben we moeten achterlaten. Het ging niet anders, maar toch heb ik er nog elke dag spijt van. Hij is een schat van een man, maar erg slim was hij niet bezig. Door zijn talent om telkens weer in de problemen te raken zijn we moeten vluchten. Mijn moeder is woest op hem, maar ik heb het hem vergeven. Anders had ik René nooit ontmoet. René was, om het simpel te zeggen, anders. Hij had al zoveel meegemaakt maar toch had hij een ongelooflijk grote levenslust. Hij liet zich door niemand tegenhouden om te doen wat hij wou. Zijn ideeën waren groots, maar best wel gevaarlijk en risicovol. Zo was hij bijvoorbeeld al eens uit een vliegtuig gesprongen boven de zee zonder parachute. Het had hem bijna zijn leven gekost, maar hij had het gehaald. Hij zorgde ervoor dat ik gelukkig kon zijn zelfs hier in dit kleine dorpje. Hij gaf me hoop en hoop is alles wat ik heb. Zijn aanwezigheid heeft ervoor gezorgd dat ik de wereld rooskleurig kan zien en langzaamaan vulde hij het gat in mijn hart op met positieve gevoelens en herinneringen die de slechte verdreven. Op een dag hadden wij afgesproken om naar het bos hier vlakbij te gaan. Ik wachtte uren op hem, maar hij bleef weg. Na een tijdje was ik het echt beu en besloot ik naar zijn huis te gaan. Toen ik zag dat hij niet thuis was begon ik me zorgen te maken. Achteraf gezien had ik meteen naar m'n gevoel moeten luisteren.Er was iets mis. De dag ervoor was hij gaan bungee jumpen en ik had niets meer van hem gehoord. Dat alleen al had al genoeg moeten zijn om me te doen twijfelen want hij kwam normaal elke avond bij ons thuis langs om nog even een praatje te maken met mijn moeder en mij. Toen we drie dagen later nog niets van hem hadden gehoord, gingen we hem zoeken. Hij had mij verteld in welke ravijn hij zou gaan bungee jumpen, dus we wisten waar te beginnen. Al snel hadden we hem gevonden. Het was vreselijk, er was overal bloed en zijn lichaam was volledig vernield. De rekker waarmee hij gesprongen was hing nog aan zijn benen, maar hij was halverwege doorgebroken. Onmiddellijk hebben we een ambulance laten komen, maar het was al te laat. Mijn beste vriend had ons verlaten. Het was een vreselijk ongeluk dat niet alleen een leven had gekost, maar ook het laatste beetje hoop dat ik nog had deed verdwijnen. Ik was niets zonder hem.