Shortstories

Na regen komt zonneschijn

Er was eens een meisje met de naam Caro, ze was heel erg mooi en lief. Iedereen hield van haar want ze was gewoonweg geweldig. Op een dag ging ze een wandeling maken. Ze nam haar hond Beau mee. Ze waren al een tijdje weg toen het plots heel hard begon te regenen en Caro was natuurlijk haar paraplu vergeten. Daarom ging ze samen met haar hond schuilen onder een boom. Na een tijdje druipte de regen gewoon door de boom heen. Toen een dikke druppel recht op de snuit van Beau viel, schrok hij heel erg en liep hij weg. Caro spurtte achter hem aan maar al snel zag ze hem niet meer omdat hij te snel liep. Toen hoorde ze ineens een auto aankomen. Ze sprong op de weg en begon met haar armen te zwaaien, maar de auto vertraagde niet. Caro kon nog net op tijd wegspringen, maar daardoor belandde ze in de beek. Ze hoorde hoe de auto een beetje verder toch nog heel hard remde. Meer dan honderd meter verderop, maar je kan niet alles hebben e. Een knappe jongen kwam uit de auto en liep naar Caro toe. Hij hielp haar uit de beek. Hij had de mooiste ogen die je je maar kon inbeelden. Hij vroeg rustig en een beetje verlegen of alles in orde was met haar. Toen ze antwoordde verdronk ze bijna in zijn prachtige bruine ogen. Ze zei: Nu wel, hoe heet je? De knappe jongen antwoordde met zijn lieve stem: Ik heet Ryan, en jij? Caro, zei ze zachtjes. Ze was volledig overdonderd door Ryan. Hij vroeg haar of hij haar naar huis moest brengen en natuurlijk zei Caro meteen ja. Ondertussen was Ryan helemaal aan het blozen en was hij ook een beetje stressy aan het worden. Caro was het mooiste,liefste en leukste meisje dat hij ooit al had ontmoet, ook al was ze helemaal nat. Ze stapten in de auto en Ryan zat daar maar wat naar zijn stuur te staren toen hij opeens weer herinnerde dat hij Caro naar huis ging brengen. Hij vroeg haar: Waar woon je eigenlijk want ik weet helemaal niet hoe ik je thuis kan brengen. Caro gaf haar adres en beschreef hoe haar huis er uit zag. Toen ze er bijna waren dacht Caro opeens aan Beau, haar hond die nog steeds buiten in de regen rondliep. Ze was boos op zichzelf omdat ze hem was vergeten. Ze liep heel luid stoooooop en Ryan schrok en remde zo hard dat hij slipte en bijna tegen een boom knalde. Caro vertelde wat er was gebeurd met Beau en Ryan besloot meteen om mee te helpen met zoeken. Ze reden maar rond en rond maar na 2 uur hadden ze hem nog steeds niet gevonden. Caro raakte steeds meer in paniek want ze hield zielsveel van Beau. Hij was er voor haar als er niemand anders was en ze zou het zichzelf nooit vergeven als er iets met hem zou gebeuren. Ze begon te wenen en Ryan sloeg zijn sterke en lekker warme armen om haar heen en begon haar te troosten. Hij begon haar kleine kusjes op haar voorhoofd te geven en van het één kwam het ander. Ryan drukte zijn lippen zachtjes op die van haar en ze begonnen zachtjes te kussen. Langzaam maakten ze zich van elkaar los en keken elkaar diep in de ogen. Na een hele tijd zei Ryan: Ik ken je nog maar net maar toch, ik denk, nee, ik weet zeker dat ik van je hou. Spontaan gaf Caro hem nog een zoen maar door haar enthousiasme kwam hij op zijn neus terecht. Ze zei: Ik hou ook van jou schatje. Ze kusten nog een keertje en gingen toen verder op zoek naar Beau. Na een tijdje begon het donker te worden en nog steeds hadden ze hem niet gevonden. Caro was heel erg verdrietig en hoe hard Ryan ook zijn best deed om haar op te vrolijken, het lukte hem niet. Ze besloten om te stoppen met zoeken want het was nu te donker om de hond nog te kunnen vinden en hun ouders waren vast ook ongerust want Caro had niets laten weten aan hen omdat haar GSM stuk is door het ongelukje met de beek en ze hun nummer niet uit haar hoofd kent. Ryan bracht haar naar huis en gaf haar nog een afscheidskusje en een papiertje met zijn gsm-nummer erop zodat ze hem kon bellen. Toen Caro binnenkwam in haar huis liep haar moeder op haar af en gaf haar een dikke knuffel. Ze zei: Maar mijn meisje toch, ik  ben doodongerust geweest.Ons Beauke kwam hier helemaal doorweekt 6 uur geleden al aan aan en jij kwam maar niet. We hebben zelfs de politie al gebeld we dachten dat er iets vreselijks met je was gebeurt. Toen Caro hoorde dat Beau al die tijd gewoon thuis was begon ze van opluchting door het huis te springen en liep ze zo snel ze kon naar Beau om hem een dikke knuffel te geven. Toe ze terug een beetje rustiger was vroeg Caro aan haar zus, Kaitlin of ze haar GSM even mocht lenen om naar Ryan te bellen. Ze vertelde hem alles tot in de kleinste details en ook hij was superblij. Ze besloten om de volgende dag toch af te spreken, ook al was Beau gevonden. Ryan en Caro hielden zielsveel van elkaar en samen waren ze het mooiste koppel ooit. Ze trouwden en kregen kindjes en ze leefden nog lang en gelukkig