မနက္ခင္းရဲ႕ေနေရာင္ျခည္စူးစူးဟာjmရဲ႕အခန္းတံခါးဝကေနျဖတ္ၿပီမ်က္ႏွာျပင္ကိုစူးစူးရဲရဲလားထိုးေနသည္။jmတို႔ရဲ႕ေတာင္သူလယ္သမားအလုပ္ဟာပင္ပန္းလြန္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္jmတို႔မိဘေတြကjmတို႔ေမြးရပ္ဘူဆန္ကိုေျပာင္းလားထဲကေတာင္သူလယ္သမားအလုပ္ကိုႀကိဳးစားပန္းစားလုပ္ကိုင္ၿပီအခုjmေလ21ႏွစ္အရြယ္ေရာက္ေတာ့စပ်စ္ျခံေတြအျဖစ္ကိုေျပာင္ျပစ္လိုက္သည္။jmတို႔မိဘေတြကံေကာင္းတယ္ဆိုရမယ္။စပ်စ္ျခံလုပ္ငန္းကိုေျပာင္းလိုက္ထဲနဲ႔အရင္အႏွီးေတြတျဖည္းျဖည္းမ်ားလားလိုက္တာအခုjmေလး21အရြယ္မွာကုမၼဏီကိုေတာင္ျပန္အဖက္ဆယ္လို႔ရေနၿပီ။ဒါေပးမဲ့jmရဲ႕ေဖေဖကဒီကုမၼဏီေတြပိုင္တဲ့ကုမၼဏီပိုင္႐ွင္park သူေ႒းလို႔အေခၚခံရမွာထက္စပ်စ္ျခံပိုင္႐ွင္ႀကီးလို႔ဘဲအေခၚခံလိုက္ေတာ့မယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ထားလိုက္သည္။
ၿပီေတာ့"သူ႔သားေလးpark jiminေလးအနၱာရယ္ကင္းေအာင္တဲ့"လို႔လဲjiminအေမကိုတဖြဖြေျပာ႐ွာသည္။jmေလးရဲ႕႐ိုးသားမႈကိုဘယ္အ႐ႈိန္းအဝါကမွလားၿပီအုပ္ဆိုးေနမွာကိုလဲမလိုလားဘူးတဲ့။ကဲအေတြးေတြလြန္ေနတာ"ေဖ့သားေခ်ာေလးကခုထိအိပ္ယာမထေသးဘူးလား"အသံပိစိပိစ္နဲ႔ဘယ္ကေနဘယ္လိုေျပးဆင္းလားမွန္းမသိေက်ာေနာက္မွာေတာင္လားပိုးထားၿပီ
Jm dad"သားေလးအိပ္ေပ်ာ္ရဲ႕လားေဖသား"
Jmေလးကေဖေဖခ်စ္သားေလးေလ။
Jm"ဟုတ္ေဖေဖသားေကာင္းေကာင္အိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္ေဖေဖ"
...........
Jm dad"သား.....ေဖေဖေတြးေဝးေနတာသား"
Jm"ဘာကိုလဲ ေဖေဖ"
Jm mom"သားဒီေန႔ဆိုလ္ကိုေျပာင္းရမယ္...တစ္ေယာက္ထဲဘဲသား"
Jm"mom....dad.....😭😭😭😭သားဆိုလ္ကိုမသြားခ်င္းဘူး...ၿပီေတာ့..သား"
Jm dadကjmေလးမသြားခ်င္းမွန္းသိသည္။ဒါေပးမဲ့ဆိုလ္ကိုပို႔ကုန္ေရာင္းကုန္စာရင္းဇယားေတြကိုသိက်ေအာင္သိရဖို႔ရယ္သူ႔သားေလးဝါသနာတစ္ျဖစ္လဲဆရာဝန္အလုပ္ကိုလုပ္ေစခ်င္းလို႔ျဖစ္သည္။
(ေအာ္ေျပာျပမလို႔jmေလးကဆိုလ္ကိုသာမသြားတာဘူဆန္ကေနစာေမးပြဲေတြေျဖေျဖလားတာmasterတန္းေတာင္းေရာက္ေနၿပီေလ)
