{Mylla}
Ik word wakker na een korte nacht. Ik kon niet slapen door de gedachte dat niemand me mag... 'Vandaag weer een nieuwe dag school joehee' denk ik sarcastisch. Waarom vindt niemand me aardig? Wat doe ik toch altijd fout? Waarom heb ik geen vrienden? Ja Annabella, maar dat is niet echt een goede vriendin volgensmij. Op de basisschool werd ik ook al uitgescholden voor 'Koos vriendloos' en 'eenzame beer'. Ik vraag me nog steeds af waarom het eenzame beer was en niet eenzaam kind ofzo. Lijk ik op een dier? Een varken misschien? Of een zwijn? Ik weet het even niet meer. Moet ik het tegen m'n ma zeggen? Was papa er maar, bij hem kon ik alles kwijt. Hij maakte me altijd weer blij in situaties zoals deze. Waarom is HIJ nou overleden aan kanker en niet ik? Hij heeft het helemaal niet verdient! Hij was de beste vader die een kind kan wensen.
Nadat ik gedoucht heb, loop ik naar beneden. Ik heb geen tijd meer om te eten, dat komt op school wel. Omdat mama nog niet beneden is, roep ik "doei!" naar boven voor ik vertrek. Ik stap op de fiets en fiets langzaam naar school waardoor ik ook nog eens te laat kom. Gelukkig hebben we het eerste uur mentoruur en maakt het niet uit dat ik een halfuur te laat ben.
"Wat ben je vrolijk voor iemand die loner is" hoor ik de jongens naar me roepen in de pauze. Tuurlijk roepen ze dat, want ik lach, ik lach altijd. Ma pa zei tegen me: "als je je down voelt, gewoon gaan lachen, daar word je wel weer blij van." Oke, ik moet dus blijven lachen en niet gaan huilen denk ik in mezelf.
"Trek je maar niets van die jongens aan, ze willen gewoon aandacht." Hoor ik Annabella zeggen die naast me is komen lopen. "Oke, dankje" zeg ik terug.
Na school fiets ik zo snel als ik kan naar huis. Als ik thuis kom is mama niet thuis, dat is ook voor het eerst. Ik ren naar boven en ga huilend op m'n bed liggen. Ik wil dit niet meer zo...
