[Zawgyi Version]
စိတ္ေရာဂါသည္ေတြ..သီးသန္႔ထားရွိတဲ့ေဆးရံုတစ္ရံုရဲ႕
VIP ROOMတစ္ခုမွာ..ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ခပ္
ႏြမ္းႏြမ္းဝါက်င္ၿပဲစုတ္ေနေသာ..စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကို
ရင္ခြင္ထဲမွာမလႊတ္တမ္းဖက္တြယ္ကာငိုရိႈက္ေနသည္"သားေလးသူ႔ကိုေမ့ပစ္လိုက္ပါေတာ့"
"သားဒီလိုစိတ္စြဲေနရင္သူလဲခံစားေနရလိမ့္မယ္"
"သားသူ႔ကိုသြားခြင့္ေပးလိုက္ပါေတာ့""ဟင့္အင္"
"သားအဲ့လိုမလုပ္နိုင္ဘူး"
"သူကသားအနားကေနထြက္သြားမွာမဟုတ္ဘူး"
"သားသူ႔ကိုဘယ္ေလာက္ပဲနွင္ထုတ္ေနပါေစ"
"သူကသားအနားမွာရွိေနမွာ"
"သားသူ႔ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္"
"သူလဲသားကိုခ်စ္တယ္ေလ"
"သားတို႔အခ်စ္ကိုခြဲဖို႔မႀကိဳးစားပါနဲ႔..သူမရွိရင္သား..
ဘဝကရွင္လ်က္နဲ႔ေသလူအတိုင္းပဲျဖစ္ေနလိမ့္မယ္""ေအာ္..သားေလးရယ္"
"လူနာရွင္သူ႔ကိုအရမ္းစိတ္ဖိအားမေပးပါနဲ႔ေတာ့"
"လူနာကိုေပးသြားလိုက္ပါ""မ...မျဖစ္ဘူး"
"Drအရင္လိုေဆးထိုးပီးသားေလးကို..အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္
လုပ္ေပးပါေနာ္"
"ကြၽန္မဒီလိုဒူးေထာက္ပီးေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ေက်းဇူးျပဳပီး..သားေလးကို..ျပန္ေနေကာင္းေအာင္..
လုပ္ေပးၾကပါ..ကြၽန္မမွာရွိတဲ့..စည္းစိမ္ေတြအားလံုး..
ကုန္သြားပါေစသားေလးအသက္ရွင္ရင္ပဲေက်နပ္ပါပီ"ထိုအခါDrက..စိတ္မေကာင္းသည့္အမူအရာ..သူမကို
ေခါင္းခါျပေနသည္"ဘယ္လိုပဲေဆးကုသမႈခံယူေနပါေစ"
"လူနာကအေကာင္းပကတိျပန္ျဖစ္မလာနိုင္ေတာ့ဘူ"
"ေဆးေတြက..သူခံစားေနရတဲ့ေဝဒနာကို..ခနတာ..
သက္သာရံုမ်ွသာ..လုပ္ေပးနိုင္ေတာ့တယ္"ထိုအခါအမ်ိဳးသမီးကကုတင္ေပၚတြင္စာအုပ္ပိုက္ကာ..
ငိုေနေသာ..သားေလးမ်က္နွာကိုၾကည့္ပီးဆံုးျဖတ္ခ်က္
ခ်လိုက္ေလသည္လြန္ခဲ့ေသာ1နွစ္ခန္႔က..........
တစ္ေန႔တာသာကုန္လြန္သြားတယ္
ကြၽန္ေတာ့္လိုလူအတြက္ေတာ့ေနွးေကြးေနသလားပဲ
လူမွန္းသိတတ္စအ႐ြယ္ေလာက္ကတဲကမိဘနွစ္ပါးရဲ႕
စြန္႔ပစ္ျခင္းကိုခံခဲ့ရသည္..ကြၽန္ေတာ့္အျဖစ္ကေဆြမရွိ
မ်ိဳးမရွိ..လမ္းေဘးစား..လမ္းေဘးအိပ္ရတဲ့..လူသား
တစ္ေယာက္ေပါ့ဗ်ာ..အဲ့လိုဘဝကေနရုန္းကန္ရွာေဖြ..
စားေသာက္ရင္း..တစ္ေန႔ေတာ့..ကြၽန္ေတာ္နဲ႔႐ြယ္တူ
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ခဲ့သည္