(Zawgyi)
အျပင္မွာ မိုးက ပိုသည္းလာသည္…
တစ္ညလံုး ရြာမယ့္ပံုပဲ ။
ဂြ်န္ေျမာင္ ေရမိုးခ်ဳိး ညစာစားျပီးတာေတာင္ အိတ္ပိုင္ရွင္က အခုထိ ေပၚမလာခ့ဲ ။
ဘာလဲဟ ဒီေကာင္!
ဂြ်န္ေျမာင္ ကုတင္ရဲ့ တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္ ။ ဖယ္ပစ္လိုက္ရင္ ရေပမယ့္ ကိုယ္န့ဲ မဆိုင္တ့ဲ သူမ်ားပစၥည္းကို ထိေတာင္ မထိခ်င္ေပ ။
ည (၈) နာရီ …။
အျပင္က အေဆာင္ေတြန့ဲ မတူဘဲ ဂြ်န္ေျမာင္တို့ ေက်ာင္းအေဆာင္က ည(၈) ခြဲဆိုတာန့ဲ တံခါးပိတ္မွာ…
ဒီအခ်ိန္မွေတာ့ လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ။
ပံုမွန္ဆို ဂရုစိုက္မိမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ အေဆာင္မွဴ းက ပထမတစ္ရက္ေလးေတာ့ အလိုက္အထိုက္ေနေပးဖို့ ေသခ်ာမွာထားလို့သာ ။
ဂြ်န္ေျမာင္ စာႀကည့္စားပြဲမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း သူ့စိတ္အာရံုကို ႀကည့္ရမယ့္ စာေတြထဲမွာ နစ္ျမွဳပ္လိုက္သည္။အရာအားလံုးက ေန့စဥ္ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ ပံုမွန္အတိုင္း ေနသားတက် ။
…………
အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကာသြားမွန္း မသိလိုက္ေခ်။
မိုးသံ ေလသံေတြႀကားကေန အခန္းတံခါးဆီက တဂ်စ္ဂ်စ္ အသံေႀကာင့္ ဂြ်န္ေျမာင္ မတ္တပ္ထရပ္မိသည္ ။
ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘယ္သူက ?
လြန္ခ့ဲတ့ဲ နာရီအနည္းငယ္က အေဆာင္မွဴ း လာစစ္ျပီးသြားျပီ ။ ဂြ်န္ေျမာင္ စာလုပ္ေနတာမို့ တံခါးေတာင္ ထမဖြင့္ေပးျဖစ္ ။ အေႀကာင္းသိေနတဲ့ အေဆာင္မွဴ းကလည္း ဘာမွ မေျပာဘဲ ထြက္သြားသည္ ။
အသံက တျဖည္းျဖည္း က်ယ္လာတာမို့ သတိအေနအထားန့ဲ ရပ္ေနရင္း လက္ထဲမွာ ေခါက္ထီးရိုးကို အသင့္ထုတ္ထားလိုက္သည္။
ဂြ်န္ေျမာင္ ေရွ့ကို ႏွစ္လမ္းေလာက္ ဆက္တိုးလိုက္တ့ဲ အခါမွာေတာ့ တံခါးက တျဖည္းျဖည္းပြင့္လာေလသည္ ။ ဂြ်န္ေျမာင္ မ်က္ေတာင္မခတ္စတမ္း ေရွ့ကို စိုက္ႀကည့္ေနခ့ဲသည္။
အ့ဲဒီ့အခ်ိန္မွာ တံခါးေနာက္မွာ တျဖည္းျဖည္းေပၚလာတ့ဲ အမည္းေရာင္အရိပ္ ကလည္း ဂြ်န္ေျမာင့္ကို အ့ံႀသတႀကီးန့ဲ ႀကည့္ေန၏။
