Тэхён ахынхаа гэрт ирэн өрөөг тойруулж харсаар ажлын өрөөний хаалгыг эвдлэх шахам орж ирээд ширээний ард тайван суух ахынхаа зүг алхана.
Тэхён түүний заамдан: Та түүнд юу гээд хэлчихсэн юм?
- Би хэнд юу хэлсэн гэж?
Тэхён: Та болсон хойно мэдэхгүй байв гэж~ юу гэж хэлсэн болоод тэр надтай хамт явахгүй гээд байгаа юм???
Тэхёны ах инээмсэглэн: Тэрний шийдвэр байхад би яах ёстой юм... би юу ч хэлээгүй... би зүгээр шийдвэрийг нь хүлээх л зорилт тавьсан... чамаас татгалзсан бол тийм л үнэ цэнэтэй нэгэн байсан юм биш үү?
Тэхён ахыгаа түлхэн: Маргааш өглөө уулзья! гэж хэлчихээд гарч явахад ах нь зангиагаа янзалсаар маргаашийн нислэгийн тасалбараа харан сууна.
Тэхёныг гэртээ буцаж ирэхэд Жонгүг ямар ч хөдөлгөөнгүй суух бөгөөд тэр өөрийг нь гавласан гаваа тайлахын тулд хангалттай их хөдөлгөөн хийчихсэн байв. Түүний бугуй хэдий нь улайсан байлаа.
Тэхён түүний хажууд суув.
FLASHBACK
Тэхён гэрийнхээ гадаа ирээд Жонгүгрүү харав. Жонгүг ч мөн түүний зүг харсан байлаа.
Тэхён: Яагаад ширтээд байгаа юм!
Жонгүг: Маргааш явах гэж байгаа болхоор чинь~ гээд хөнгөхөн инээх аядахад Тэхён түүнээс зууран: Чи тэгхээр надтай хамт явахгүй байх нь ээ?
Жонгүг: Тийм ээ! *толгой дохих*
Тэхён уурлан түүний гарнаас чанга зуураад дараа нь буцааж түлхэн: Худлаа биздээ? чи хамт явахыг хүсэж байгаа биздээ?
Жонгүг: Хүсэхгүй байна! чи чамтай хамт явахгүй. Хамт явчихвал зовохоос цаашгүй!
Тэхён: Юу гэнээ?
Тэр Жонгүгийг өөрлүүгээ татав.
Жонгүг: Өвдөж байна! чи одоо явж болно, ах чинь ч хүлээж байгаа байх~ гээд дуугаа хураахад Тэхён: Чи түүнтэй уулзсан юм уу?
Жонгүг: Үгүй ээ!
Тэхён: Тэгвэл чи~
Жонгүг: Би явлаа! сайн яваарай!
Жонгүг амаа жимийсээр явах гэхэд Тэхён түүний цамцнаас татан өөртөө нааж хүзүүг нь үнсэж түүний хүчлэхэд Жонгүг инээн: Аа~ нээрээ бидэнд энэ дутуу юм байна шүү дээ! чиний бүхэл хугацааны турш хүссэн зүйлийг бид хийх ёстой юм байна! *ёжлох*
YOU ARE READING
/Дууссан/ •|Circle|• {Gift for Amika Miyorra}
FanfictionНэг л өдөр миний амьдрал эцэс төгсгөлгүй тойрог замд гацсан. Эргээд л... эргээд л... замаасаа гарах гэж хичээх бүрт улам хурдтай эргээд л... хэзээ ч салж чадахгүй мэт санагдаж байсан. Гэтэл... нэг л өдөр тойрог дунд зогсож орхисон. Эргэх ёстой мэт б...