ဖိနပ္စင္ေပၚ ဖိနပ္ကိုခၽြတ္တင္ၿပီိးကာမွ ျမည္လာေသာဖုန္းသံေၾကာင့္ ဖုန္းကိုေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ ထုတ္ယူၾကည့္ရင္း ႐ူဟန္မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားရသည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္ကာ ဖုန္းကိုနားဝတြင္ကပ္လိုက္ေတာ့ ထင္ထားသည့္အတိုင္းပင္ ပံုမွန္ထက္အနည္းငယ္ စူးရွရွႏိုင္ေသာ မင္ေဆာ့၏အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
"႐ူဟန္ေရ႕... ငါ့ကို လာေခၚပါဦး"
႐ူဟန္ ခပ္တိုးတိုးဆဲေရးလိုက္မိသည္။ လက္မွနာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ညတစ္နာရီ။ ဒီလို ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ အခ်ိန္မဟုတ္အခါမဟုတ္ မူး႐ူးၿပီးလာေခၚဖို႔ မင္ေဆာ့ သူ႔ဆီဖုန္းဆက္လာၿပီဆိုလွ်င္ အေၾကာင္းအရင္းက တစ္ခုပင္ရွိသည္။ အခုေလးတင္ ခၽြတ္တင္လိုက္သည့္ ဖိနပ္ကို ဖိနပ္စင္ေပၚမွ စိတ္မရွည္လက္မရွည္ ျပန္ဆြဲခ်ရင္း လိုရင္းကိုသာ ေမးလိုက္မိသည္။
"ဘယ္မွာလဲ"
"အင္... အင္း... ဘယ္မွာလဲဆိုေတာ့... ဒါ ဟိုနားေလ သိတယ္မလား... seven eleven ရွိတဲ့ေထာင့္ေလ"
"ဘယ္ seven eleven လဲ"
"အင္း... seven eleven"
"ဘယ္ seven eleven လဲလို႔"
"အင္း... အဲဒီေနရာေလ"
"ဘာအဲဒီေနရာေလလဲ... မင္းႀကီးေတာ္ seven eleven ေတြက ေနရာတိုင္းမွာကို... ဘယ္နားေရာက္ေနတာလဲလို႔"
မူးေနေသာလူႏွင့္အၿပိဳင္ ေဒါသထြက္လွ်င္ ကိုယ္ပဲအသက္တိုရမည္ကို သိေနပါေသာ္လည္း မုန္႔လံုးစကၠဴကပ္သလို ဘာမွအေျဖမရဘဲ ပတ္ခ်ာလည္႐ိုက္ေနေသာ မင္ေဆာ့ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႐ူဟန္တစ္ေယာက္ ေဒါသေတြထြက္လာၿပီး ေလသံကက်ယ္လာခဲ့သည္။ မနက္ျဖန္ စေနေန႔မို႔လု႔ိသာ ေတာ္ေသးေတာ့သည္။ မဟုတ္လွ်င္ အခုမင္ေဆာ့ရစ္ေနပံုႏွင့္ သူမနက္ျဖန္ ႐ံုးတက္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေတာ့။ ေခ်ာ့တစ္မ်ိဳး ေျခာက္တစ္မ်ိဳးႏွင့္ ဘယ္ေနရာလဲကို မနည္းဖ်စ္ညႇစ္ေမးလိုက္ရသည္က ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာသည္။ မူးၿပီးသူမ်ားကို လာေခၚခိုင္းမည္ စိတ္ကူးလွ်င္လည္း အနည္းဆံုးေတာ့ လာေခၚခုိင္းမည့္လူႏွင့္ နီးနီးနားနားေနရာတြင္ ေသာက္သင့္သည္မဟုတ္ပါလား။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ကားႏွင့္နာရီဝက္ေလာက္သြားမွ ေရာက္ေသာေနရာတြင္ ယိုင္ထိုးေနေသာ ထိုလဒကိုသြားေကာက္လာၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ ႐ူဟန္႔စိတ္က လက္တစ္ဆစ္ပင္က်န္ေတာ့သည္ျဖစ္သည္။
