မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ တိုင္ကပ္နာရီလက္တံတေရြ႕ေရြ႕ကို စိတ္မရွည္စြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ညေနငါးနာရီ ထိုးလုၿပီ။ ႐ူဟန္တို႔႐ံုးဆင္းခ်ိန္က ငါးနာရီမို႔ ဖင္တႂကြႂကြျဖစ္ေနမိၿပီျဖစ္သည္။ ႐ံုးဆင္းလွ်င္ ႐ံုးမွသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ခ်ိန္းထားၾကသည္။ တစ္ပတ္လံုးလံုး ဇက္ေၾကာေတြတက္ေနေအာင္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွမထရဘဲ အလုပ္လုပ္ထားရသေလာက္ အတိုးခ်နားဖို႔ စိတ္ကူးႏွင့္ပင္ လူကအေတာ္ ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ငါးနာရီထိုးဖို႔ ငါးမိနစ္...။ ကြန္ပ်ူတာေရွ႕တြင္ထိုင္ရင္း Mouse ကိုဟိုကလိ ဒီကလိ ကလိေနမိခ်ိ္္န္တြင္ Silent လုပ္ထားေသာ ႐ူဟန္႔ဖုန္းေလးက အသံတိတ္ တုန္ခါလာခဲ့သည္။ မင္ေဆာ့ဆီကပင္။
"႐ူဟန္ေရ႕"
ခ်ီးမွပဲ၊ မူးေနသည္မွာ တစ္ရာရာႏႈန္းျပည့္ေသခ်ာေသာ မင္ေဆာ့အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္မို႔ ဘယ္သူမွမၾကားေအာင္ ႐ူဟန္ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္သည္ဆိုရံု ခပ္တိုးတိုးဆဲေရးလိုက္မိသည္။ ဒင္းတစ္ေကာင္ဟာလည္း ႐ူဟန္ရံုးကို အေၾကာင္းျပ၍မရေအာင္ တမင္ ေသာၾကာေန႔မ်ားကိုေရြး၍ မူးေနသလားပင္ထင္ရ၏။
ဒီတစ္ေလာ မင္ေဆာ့ သူ႔ဘိုးေတာ္ႀကီးႏွင့္ ေတာ္ေတာ္အဆင္မေျပလားမသိပါ။ အရင္ကလည္း ဒါမ်ိဳး ျဖစ္တတ္ေသာ္လည္း တစ္လတစ္ခါ၊ ႏွစ္လတစ္ခါ။ တစ္ခါတစ္ရံ တည့္ရွဳေနၾကခ်ိန္ဆိုလွ်င္ေတာ့ မ်က္ႏွာျမင္ရဖို႔ပင္ မနည္း မပင့္ယူရတတ္ေသာ မင္ေဆာ့ပင္။ အရင္ကဆိုလွ်င္ မင္ေဆာ့အဲဒီလိုမူးလာလွ်င္ ဘယ္လိုျဖစ္၍ ဘယ္လိုျဖစ္ရေၾကာင္း၊ သူ႔အစ္ကိုမေကာင္းေၾကာင္း၊ မိမိသာလွ်င္ မွန္ကန္ေၾကာင္း၊ သူတို႔ ရန္ျဖစ္ရသည့္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ႐ိုက္မစစ္ရဘဲ အကုန္ေျပာျပစၿမဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း အခုတေလာတြင္ေတာ့ လူကိုဖုန္းဆက္ေခၚၿပီးလွ်င္ ဘာမွလည္းေမးမရဘဲ သက္ျပင္းႀကီးခ်ခ်ကာ မ်က္ရည္တစမ္းစမ္းႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မွာ တစ္ႀကိမ္မကေတာ့။ အေၾကာင္းရင္းကိုလည္းမသိ၊ ေမးလည္းမရဘဲ လာေပးသမွ် ဒုကၡခံေနရေသာ ႐ူဟန္႔မွာ ကန္စြန္းဥျပဳတ္ အလံုးႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ပါးစပ္ထဲသို႔ သြတ္သြင္းၿပီး ေရမေသာက္ရေသးသူလိုပင္ စိတ္ထဲတြင္ အားမလိုအားမရႏွင့္ တစ္ခုခုေျပာပစ္လိုက္ခ်င္သည္ကို မနည္းကို ခ်ဳပ္တည္းထားေနရသည္။ အခုလည္း ဟိုတစ္ပတ္ကပင္ လူကိုဒုကၡလာေပးၿပီးသြားၿပီ၊ ဒီတစ္ခါဘာျဖစ္ရျပန္ၿပီလဲမသိဟု ေတြးရင္း ဒီတစ္ပတ္ေသာၾကာ မိမိ၏ TGIF ဖို႔ အစီအစဥ္မ်ားကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ရေလေတာ့သည္။
