Bazen zaman size bir şans tanır. Ya koşar sarılırsınız, ya arkanızı döner gidersiniz. Ben ne koşup sarılabildim ne de arkamı dönüp gidebildim. Ben öylece durup seni izlemeyi tercih ettim.
Rüzgârın dağıttığı saçlarını her defasında inatla tekrar düzeltiyordun, birkaç saniye sonra dağılacağını bilerek. Dudakların ahenkle kıpırdanıyordu. Yine şarkı söylüyordun rüzgâra, sonsuz gökyüzüne fısıldayarak.
Yanından geçenlerin garip bakışlarını umursamıyordun. Beni hem öldüren hem de sana hayran bırakan bu huyun… Karşına geçip avazım çıktığı kadar bağırdığım zamanlar bile o umursamaz baygın bakışlarından hiçbir değişiklik olmaması...
Bu halime gülümsedim. O hallerini bile özlüyordum. Şuan seni deli gibi özlüyordum ama bir adım daha atamıyordum. Yanına gelip elimi omzuna atıp seni kendime çekemiyordum. O mırıldandığın şarkıları dinleyip huzur bulamıyordum. Rüzgârın dağıttığı saçlarını senden önce düzeltemiyordum…
Burada durmuş sadece izliyordum. Gözlerini kapatıp başını arkaya atışını izliyordum. Saçlarının rüzgârda ahenk içinde dans edişini, huzurla gülümseyişini izliyordum. Bensizde iyiydin sevgili.
