In haar nette donker blauwe pak, dat als gegoten staat, stapt Amira uit. Het was al lente maar dat nam de kou duidelijk niet weg. Amira trekt haar iets te dunne colbert strak tegen haar lichaam aan. Ze gooit het portier van haar auto dicht en stapt opgewonden het gebouw binnen. "Goedemorgen, mevrouw Idrissi." Amira groet de vrouw achter de balie, waarvan ze de naam nog steeds niet weet, met een knikje en loopt vervolgens door naar de lift. Nog geen minuut later kwam de lift naar beneden. Wanneer ze naar binnen wilt stappen ziet ze dat haar baas ook in de lift staat. "Goedemorgen meneer Leenheer." Amira groet haar baas altijd netjes, ook al vind ze hem een enorme schoft. Hij bekijkt haar met een afkeurende blik aan. Amira negeert het. Het is niet meer op twee handen te tellen hoevaak hij haar op die manier bekijkt. "Zie ik je zometeen op kantoor? Ik heb werk voor je." En met die woorden loopt hij langs haar de lift uit. Met een opgetrokken wenkbrauw kijkt ze hem na. "Onbeschofte schoft."
Niet heel veel later staat Amira voor zijn deur. Ze ademt een keer diep in en uit en klopt dan twee keer luid op het raam. "Binnen." Met haar neus in de lucht stapt ze naar binnen. Zijn kantoor is het grootste kamertje in het gebouw. Het is ook nog is goed ingericht, merkte Amira op. "U wilde mij spreken?" Hij knikte afwezig. "Neem plaats." "Ik sta liever." Ze wist dat ze hem hiermee alleen maar irriteerde, maar misschien was dat juist haar bedoeling. Ze mocht hem niet en dat mocht hij best weten. Niet dat hij haar wel mocht. Ze is 'het Marokkaanse trutje met de bos krullen' volgens hem. Hij gooide een mapje voor haar neus neer. "Ilias Ben Ahmed,
