Who am I?

~prolog~

Wiele rzeczy ludzie chcą zapomnieć, nie pamiętać, jakby się nigdy nie wydarzyły.

Nie chcą tych małych wspomnień, które tak wiele wyrządziły.

Mogliby zacząć od nowa...

W moim przypadku nawet nie wiecie, jak bardzo bym chciała pamiętać tą najgorszą rzecz jaką zrobiłam.

A może nie skończyło się tylko na jednej?

Bo gorsze od tej całej wiedzy i wspomnień jest ich brak.

Bo mój umysł pozostał pusty, opóźniony, nijaki.

Martwy.

Nie mam pojęcia, kim jestem.

Nie wyróżniam się z tłumu, nie wiem jak. Nie pamiętam, czym się charakteryzuję. Nie mam pojęcia, jaka jestem.

Gdy ludzie na mnie patrzą widzą zwykłą nastolatkę. Ale wygląd to tylko skorupa zewnętrzna, tego co jest w środku. A ja w środku jestem bez niczego.

Jakby czarna dziura. Nic nie widzisz, nie słyszysz, nie czujesz.

Nie wiem, co to uczucia.

Nie doświadczyłam ich, a może jednak, tylko nie pamiętam?

Sama nie wiem.

Jestem człowiekiem ze wszystkimi zmysłami. Umiem mówić, czuć, widzieć, słyszeć, a jednak mam wrażenie, że jestem jak nieżywy przedmiot. Bo mimo wszystko muszę się pogodzić z byciem wypraną ze wszystkiego co najważniejsze, czyli emocji, uczuć i wspomnień.

Tak, jakbym się chwilę temu urodziła. Jakbym nie wiedziała o niczym, co mnie w życiu czeka. Bez wiedzy o tym świecie. Bez żadnego doświadczenia, strategii i podejścia do życia.

Dosłownie bez niczego!

Najgorsze jest to, że mimo wszystko muszę być zwykłą licealistką, a w głębi czuję się jak kilkumiesięczne dziecko.

Ciekawe świata i pełne niewiedzy.

Czyste, bez tych wszystkich grzechów.

A jednak teorie o mojej przeszłości wykańczają.

I jak tu dalej żyć!?

__________

Witam w prologu mojej pierwszej, branej na poważnie książki! Mam na nią wielkie plany, ale niestety nie dowiecie się o nich tak szybko, bo w mojej terazniejszej sytuacji mam ograniczony limit czasowy na wattpada. Rozdziały będą się pojawiać nieregularnie. Jednak radzę na nie poczekać, bo mogę wam obiecać, że warto!

Ps. Dzięki blueberrymary1 za korektę ❤