I'm bad. Yes, I'm bad

Prologue

"F*ck! Why did you do this to me!?" I shout out loud as I can. Gusto kong ilabas lahat ng hinanakit ko sa mundong 'to. "Why all my friends are backstabbing me!? Why my parents didn't loved me so much? Puro na lang trabaho, pera at social class ang iniintindi nila at ayun ang mahalaga sa kanila!? And Why do my loved one's  lied me all the past years we have been through?! " I sobbed.

Gusto kong isigaw lahat ng iyon sa itaas. Na bakit ako? Ba't di na lang sa iba?? Yes, I'm rich, pretty, smart. Nabibili ko nga lahat nang gusto ko pero bakit sa sincerely love lang na hinahanap ko wala sakin!?

Can someone please express in my life, what the real love is?

"May mga taong nagmamahal sayo, sadyang hindi mo lang napapansin"

I stopped. Lumingon ako kung saan nanggaling ang boses na iyon. Di ko maaninag ang taong nakatayo sa puno dahil madilim at tanging ilang lamp post at sinag ng buwan ang nagsisilbi lamang na liwanag kaya't mas tinuon ko pa nang tingin sa may puno kung saan doon nanggaling ang boses na iyon. I think isa syang lalaki the way he's voice kasi kanina, isa syang lalaki. Narinig nya kaya lahat ang mga sinabi ko at oh no I'm the daughter of a the famous empire in our city at nakita nyang ganito ako? Ang dugyoott! Argh! Baka ibalita nya ito sa iba! Or he take a picture of me and isesend nya yun sa ig.

"Hoy! Sino ka!?"

"You don't know me but I know who you are" seryosong pagkasabi nya.

"Teka! Stalker ka ba!?" I felt anger in my face. Hindi ko pa rin sya maaninag at hinahanap ko pa rin sya sa dilim.

He laughed. Anong nakakatawa don? At sa pagkakataong ito, lumabas na sya sa dilim at unti-unting naglalakad palapit sakin at nang nasa harap ko na sya. Mas naaninag ko na kung sino sya. He is towering tall also his messy hair interrupt me gawa ng hangin na sumasalubong saming dalawa at ang kanyang mata na hindi ko maintindihan kung bakit ganyan sya makatingin sakin. Nagkatitigan kaming dalawa ng para bang ilang segundo at sya na ang pumutol ng pagtitigan naming dalawa.

" Maybe? sa lahat ng narinig ko kanina, tungkol yun sayo. Tama ba? Na nagkukunwari lang sila na tunay mo silang kaibigan, Na yung taong minahal mo ng lubos ay niloloko ka lang pala, noon pa hanggang ngayon. at sa huli, your parents that always focus on their busin--"

"Stop! So pinagmumuka mo sakin na ayaw sakin ng lahat tama ba!?" I cut off on his fucking speech.

He giggled. Really? Nararamdaman ko na ang tutulong luha saking mga mata. Pain and anger lang ang nararamdaman ko sa pagkakataong ito.

" And you're Ms. Maria Hyacinth Resurreccion, the daughter of the highest empire in this city and the girl wants to find, what the real love is."

Sino ba 'tong kausap ko? Tsaka shit hyacinth! Narinig nya nga lahat! I want to punch his face at sabihin sa kanya na "OO, I'M THAT GIRL! NA HINDI NABIYAYAAN NG PAGMAMAHAL SA PALIGID NYA. YEAH! IT'S THAT FUNNY RIGHT!?" Pero dahil sobrang sakit na, hindi ko na sinabi sa kanya iyon at wala na akong gana para sabihin pa yon sa kanya.

Napaupo na lang ako at tumungo. Hinahayaan na bumuhos ang aking mga luha sa aking mata na parang wala ng bukas. I cry like a child. I don't care if he see me like this. Sino ba sya? Para sabihin ulit lahat sa akin yon na parang pinagmumukha niya na ang kawawa ko naman. And I hate that.

Tumingala ako habang humihikbi hikbi pa at tumingin sa kanya. Bigla syang tumabi sa aking tabi at umasta na parang walang umiiyak sa tabi niya. Kung titingnan mo siya ngayon, napakalmado at parang walang problema. Sana all.

"Bakit?" Ang salitang pumukaw sa kanya kaya't nilingon nya ako. Nagkasalubong ulit ang mga mata namin at napansin ko sa mga mata nya na tila ba na malungkot din ito. Pero ayokong magpadala sa mga mata nya kaya't ako na ang umiwas at tumingin na lang sa ganda ng night view ng siyudad.