Sonunda rahat bir uyku çekecektim. İnsanın bir günde 8 saat uyuması nasıl bir şeydi hatırlamıyorum. Başımı yastığa koydum ve huzura zorda olsa ulaştım. Mender'i bitirmenin keyfi ve rahatlamanın verdiği huzur harmanlanınca kendimi daha iyi hissettim. Ta ki o korkutucu sesi duyana kadar. Atölyeden geliyordu. Hırsız olamazdı alarmlar devreye girerdi. Bakmam lazımdı ama bakmak içimden gelmiyordu. Ama bunu yapacaktım, yapmalıydım. Odadan çıktım ve merdivenlerden indim o an gördüğümde siyah giymiş bir adam Mender'in kodlarıyla oynuyordu. Sadece bunları hatırlıyorum sonra kademe darbe yedim herhalde. Hiçbir şey hatırlamıyorum. Uyandığımda kimse yoktu. Hemen Mender'in kodlarına bakmaya gittim. Hiçbir değişiklik yoktu. Belki de ben öyle görmek istedim. Tekrar tekrar baktım ama hiçbir şey görmedim. Keşke 1 milyon defa baksaymışımda o en büyük hatayı görseymişim ama göremedim ve demiştim ya "herkesin hayatı baştan başlıyacak" diye. Evet herkesin hayatı baştan başlıyacaktı. Ama herkesin hayatında bir kabus olacaktı. Ve o kabus benim yüzümden olacaktı.
