Ο μικρός βρέθηκε μπροστά από κάτι που δεν είχε ξαναδεί. Ακούμπησε με την άκρη του δακτύλου του αυτή την μάζα και ένιωσε να τον μαγνητίζει και να περνάει κάπου άλλου, σαν πόρτα. Ξαφνιάστηκε και γύρισε τελευταία φορά πίσω για να δει τον κόσμο του πίσω.
Γρήγορα τον πλημμύρισαν σκέψεις όπως αν ξαναδεί τους δικούς του και τους φίλους του. Αν και το περίεργο και το παράξενο πάντα τον προσέλκυε. Η μοναξιά του ήταν πάντα η πιο καλή του φίλη και καθώς του ερχόντουσαν δάκρυα, χάθηκε ξαφνικά μέσα σε αυτήν την άμορφη μάζα που ακούμπησε.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Εμφανίστηκε αμέσως σε ένα μέρος περίεργο που είχε μια απόλυτη ηρεμία και γαλήνη. Οι μόνοι ήχοι που τον καλούσαν ήταν της φύσης, τα θροίσματα φύλλων και ήχοι τρεχούμενου νερού. Κάπου κάπου άκουγε αχνά μια φωνή να του λέει από κάπου μακριά. -Είδες?
Ο μικρός, την πρώτη φορά νόμιζε ότι ήταν στην ιδέα του, αλλά πιο μετά ξαναήρθε η ίδια φράση στα αυτιά του. Ξεκίνησε να πηγαίνει προς την φωνή για να δει ίσως κάποιον και για να τον ρωτήσει τί είναι αυτό το μέρος.
Ξαφνικά, αντίκρισε τη γοργόνα της γης. Με χρυσό σώμα και μακρυά μαλλιά στο χρώμα της φύσης. Ο μικρός έτριψε τα μάτια του και τα ξανάνοιξε νομίζοντας ότι κοιμάται.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Τον καθησύχασε και του είπε την ιστορία αυτού του παραμυθένιου τοπίου.
"Κάποτε ζούσε εδώ ένας μοναχικός άνθρωπος, ήταν το μέρος που τον έκρυψε από το υπόλοιπο κόσμο. Κάθε χρώμα που βλέπεις και κάθε τι που ακουμπάς αυτός το εμπνεύστηκε. Όταν πρώτο ήρθε ζούσε σε ένα απόκοσμο και ασπρόμαυρο τοπίο
