Οι διακεκομμένες γραμμές του δρόμου θολώνουν, μέχρι που γίνονται μια συνεχόμενη γραμμή. Τα κόκαλα μου δονούνται από τα χιλιάδες μίλια που εχω διανύσει καθισμένος πάνω σ'ετουτη τη δερμάτινη σέλα, οι μύες του δεξιού μου χεριού διαμαρτύρονται για τις αμέτρητες ώρες που τα δάχτυλα μου είναι κολλημένα στο γκάζι.
Όμως, δεν σταματάω. Δεν μπορώ και δεν ξερω γιατί. Κάτι μέσα μου με σπρώχνει μπροστά. Έτσι προχωρώ με κόπο.
Καυτός αέρας με χτυπά στο πρόσωπο και ανακατεύει το ανεξέλεγκτο χάος που κυριαρχεί στα μαλλιά μου. Πνιγώ ένα πικρό γέλιο. Ανεξέλεγκτο χάος. Έτσι ακριβώς χαρακτηρίζουν και εμένα.
Ο αχανής ουρανός δεν έχει τέλος, είναι ένας ωκεανός απέραντου γαλάζιου. Στο βάθος, η πόλη μοιάζει με φάρο.
Και εγώ είμαι σαν πνιγμένος.
Τι κάνω;
Δεν υπάρχει τίποτα για εμένα. Το ξέρω. Ήδη τα έχω καταστρέψει όλα πια. Καταστρέφω ό,τι αγγίζω.
Όμως δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο παρά να συνεχίσω.
YOU ARE READING
Έλα κοντά μου
Teen FictionΗ ανάμνηση του Τζάρεντ Χολτ στοιχειώνει την Αλίνα Μουρ. Έχουν περάσει έξι χρόνια από την τελευταία φορά που είδε τον καλύτερο φίλο του αδερφού της, το αυτοκαταστροφικό «κακό παιδί» με το οποίο ήταν κρυφά ερωτευμένη στο Λύκειο. Τα χρόνια, όμως, φεύγ...
