Έλα κοντά μου

Ένα (first part)

Αλίνα

Καθόμουν στο κρεβάτι μου και το μπλοκ ζωγραφικής ισορροπούσε πάνω στα λυγισμένα μου γόνατα. Η Μέγκαν προσπαθούσε, όσο μπορούσε, να μην ξεσπάσει σε γέλια. Καθόταν σταυροπόδι στην άκρη του κρεβατιού μου και κουνιόταν πάνω κάτω.

<<Μείνε ακίνητη!>> της είπα δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου και προσπαθώντας να πετύχω το στόμα της. Η σκίαση ήταν δύσκολη κι εγώ ήθελα να το κάνω τέλειο. Η Μέγκαν είχε το πιο αυθεντικό χαμόγελο απ'όλους όσους ήξερα. Δεν ήθελα με τίποτε να το καταστρέψω.

<<Μα κατουριέμαι!>> γκρίνιαξε. Κουνήθηκε πάλι. Δεν μπορούσε να κρατηθεί περισσότερο, άφησε ένα υστερικό γελάκι και γλίστρησε κάτω από το κρεβάτι. <<Έρχομαι αμέσως>>.

Με ένα βογκητό πέταξα το μπλοκ πάνω στο κρεβάτι. << Είσαι μεγάλος μπελάς, βρε Μέγκαν>>, φώναξα πηγαίνοντας ξωπίσω της, καθώς εκείνη έβγαινε τρέχοντας στον διάδρομο για να μπει στο μπάνιο. Είχε πάει στη τουαλέτα τουλάχιστον τρείς φορές την τελευταία μια ώρα. Η κοπέλα δεν μπορούσε να σταθεί σε ένα μέρος, ακόμα και αν κινδύνευε η ζωή της.

<<Γι'αυτό κι εσύ με αγαπάς τόσο>>, μου φώναξε.

Η πόρτα του μπάνιου έκλεισε με θόρυβο πίσω της και εγώ σήκωσα το μπλοκ για να ελέγξω τη ζωγραφιά.

Το εντυπωσιακό πρόσωπο της Μέγκαν μου ανταπέδιδε τη ματιά χαμογελώντας, ενώ στα μακριά της μαλλιά, που στη πραγματικότητα ήταν κατάξανθα, το κάρβουνο της ζωγραφικής είχε δώσει μαύρες ανταύγειες ενώ τα καταγάλανα μάτια της τα είχε ζωγραφίσει μαύρα και τεράστια.

Ήταν η κολλητή μου από τότε που ήρθε εδώ από το Ρόουντ Άιλαντ, στη δευτέρα λυκείου, πριν από πέντε χρόνια περίπου. Μου άρεσε να τη ζωγραφίζω γιατί ήταν τόσο διαφορετική από τα συνηθισμένα μοντέλα που ποζάραν στους ζωγράφους. Ήταν κοντή, λεπτή, με τονισμένες καμπύλες και το πρόσωπο της ήταν μοναδικό. Ήταν γλυκό και είχε μια μόνιμη έκφραση απορίας. Όποτε το έβλεπα, είχα την εντύπωση μιας αθωότητας που προσπαθεί να καταλάβει τι της συμβαίνει.

Ζούσε ακόμα με τους γονείς της στην ίδια γειτονιά που είχα μεγαλώσει και εγώ, μόλις δύο δρόμους πιο πέρα από το παλιό μου σπίτι, όπου έμεναν ακόμη οι γονείς μου με τον μικρότερο αδερφό μου. Όμως ερχόταν και έμενε συχνά στο διαμέρισμα που μοιραζόμουν με το μεγαλύτερο αδερφό μου, τον Κρίστοφερ, από τότε που τελείωσα το λύκειο, δυο χρόνια πριν. Ο Κρίστοφερ και εγώ πηγαίναμε πανεπιστήμιο και το διαμέρισμα μας ήταν κοντά στη πανεπιστημιούπολη. Εγώ σπούδαζα νοσηλευτική, όμως μερικές φορές ευχόμουν να μπορούσα να κάνω κάτι με το ταλέντο μου στη ζωγραφική. Δεν είχα κάτι σαφές στο μυαλό μου και ήξερα πως δεν υπήρχαν πολλές δυνατότητες να με βγάλει κάπου. Όμως, ήταν κάτι που μου άρεσε.

Η Μέγκαν επέστρεψε έπειτα από λίγο, χαμογελώντας πλατιά.

<< Νιώθεις καλύτερα;>>

<< Α, ναι>>. Σκαρφάλωσε πάνω στο κρεβάτι και σύρθηκε προς το μέρος μου για να ρίξει μια ματιά.

Εγώ έσφιξα το μπλόκ πάνω στο στήθος μου.

<< Άσε με να δώ>>, είπε απλώνοντας το χέρι και προσπαθώντας να τραβήξει το μπλόκ.

Εγώ κούνησα το κεφάλι μου και έσφιξα το μπλοκ ακόμα πιο δυνατά. << Ξέρεις τους κανόνες>>.

<< Ναι, ναι, βέβαια>>, είπε και έκανε πίσω. Κανείς ποτέ δεν το έβλεπε. Κανείς, εκτός από εμένα.

Mέσα από την τσάντα της, που ήταν στο πάτωμα, ακούστηκε το κινητό της να χτυπά. Εκείνη έγειρε από το κρεβάτι και το έβγαλε. Όταν ανασηκώθηκε το πρόσωπο της ήταν αλλαγμένο, γεμάτο ενθουσιασμό. <<Αυτός είναι>>, μου είπε με τα χείλη μόνο, χωρίς φωνή, ενώ πατούσε ένα κουμπί κι έφερνε το κινητό στο αυτί της.

<<Εμπρός;>>

Εγώ ξανάπιασα το σχέδιο μου και προσπαθούσα να μη χαμογελάσω ακούγοντας τη να μιλάει με τον Σαμ. Τον είχε γνωρίσει σε ένα πάρτι που είχε κάνει το Μάιο η φίλη μας, η Καλίστα, για να γιορτάσει το τέλος του εξαμήνου κι όλο τον υπόλοιπο μήνα έτρεχε πίσω του. Ένα φιλί ήταν αρκετό για να τσιμπήσει. Όμως δεν ήμουν σίγουρη πως ήταν αμοιβαίο.

<< Ναι...μπορούμε να έρθουμε...Εντάξει, τα λέμε εκεί>>.

Πέταξε το κινητό πάνω στο κρεβάτι τσιρίζοντας.

Θεε μου! Η Μέγκαν ποτέ δεν τσίριζε. Την είχε πατήσει.

<< Μου φαίνεται πως έχεις κάποιο ραντεβού απόψε>>, μουρμούρισα, ενώ η προσοχή μου όλη ήταν συγκεντρωμένη στις κινήσεις του χεριού μου.

<< Όχι έχω, έχουμε>>, μου απάντησε. << Ο Σαμ κάνει πάρτι απόψε και θέλει να πάμε. Δεν το πιστεύω πως μου τηλεφώνησε τελικά>>, είπε μιλώντας προφανώς στον εαυτό της. << Δύο εβδομάδες χωρίς να κάνει ούτε ένα τηλεφώνημα • είχα αρχίσει να πιστεύω πως τελικά με έφτυσε>>.

Αληθεια ειχε αρχίσει να το πιστεύει;

Ίσως, λοιπόν, να ήμουν κάπως υπερπροστατευτικη με την κολλητή μου.

Πήδηξα απο το κρεβάτι και πήγα στη ντουλάπα μου.

Έψαξα ανάμεσα στα ρούχα ώσπου βρήκα μια μαύρη φούστα που την είχα στενέψει. Την ξεκρέμασα και της την πέταξα. << Να...βάλε αυτό. Θα δείχνει πολύ καλύτερα πάνω σου απ'ότι σε εμένα. Ξέρεις πως ήταν τα πόδια σου αυτά που έκαναν τον Σαμ να σε προσέξει. Νομίζω πως ο τύπος πραγματικά σκόνταψε πάνω τους. Και κοίτα να τον κάνεις να προσπαθήσει πολύ για αυτό>>, πρόσθεσα κουνώντας της το δάχτυλο.

<< Α, αυτό είναι σίγουρο. Δεν με ξέρεις καλά εμένα. Θα τον πατήσω κάτω>> Η Μέγκαν σήκωσε τη φούστα ψηλά και την περιεργαστηκε. << Είναι αλήθεια υπέροχη>>. Με κοίταξε και χαμογέλασε. << Ίσως να την φορούσες εσύ καλύτερα. Ξέρεις, θα βρίσκεται και ο Γκειμπ εκεί>>. Το τελευταίο το είπε με τη τραγουδιστή φωνή που χρησιμοποιούσε όταν ηθελε να μου σπάσει τα νεύρα.

<< Πουφ!>> ξεφύσηξα και εκεινη έβαλε τα γέλια, γιατί ήξερε καλύτερα από τον καθένα πως δεν τρελενομουν για τον Γκειμπ.