Devrin Güzeli:Mahidevran Sultan

Umut Işığım

Yıllar önce bulutlar üzerindeymişcesine mutlu bir şekilde geldiği,yıllarca büyük bir mutluluk içinde yaşadığı,geldiği yeri ne kadar özlese de evi gibi benimsediği bu sarayda belkide hayatında aldığı üçüncü en büyük darbeyi yemişti.Büyük bir sadakatle bağlandığı,kendisinden dahi çok sevdiği,aşkını,hayat yoldaşını kaybediyordu yavaş yavaş...Bunu hissedebiliyordu...

-Çok canım yanıyor,diye mırıldandı.

Evet,gerçekten de canı çok yanıyordu.Hem de hayatının en acı hatırası olarak hatırladığı ailesinden ayrıldığı-o gün her ne kadar mutlu da olsa aynı zamanda duyduğu özlemden günlerce ağlamıştı-gün duyduğu acıdan binlerce kat daha fazlası...Çünkü o gün yalnız değildi.Aksine hiçbir zaman kaybetmeyeceğini düşündüğü bir hayat yoldaşı kazanıyordu.Fakat şimdi...

-Çok yalnızım...Yalnızlığa mahkumum artık,dedi kendi kendine...

O sırada yanına gelen küçük oğlunu farketti.Bu bir işaret olmalıydı...Yalnız olmadığının oğluna sımsıkı tutunması gerektiğinin bir işareti...

Oğluna sıkıca sarıldı...Evet,yalnız değildi artık...Oğlu onu hiçbir zaman bırakmayacaktı...