Het ogenblik waar ik zo op had gehoopt dat niet zou komen was nu echter echt wel aangebroken, iedereen zal dit wel eens meegemaakt hebben, verhuizen naar een nieuwe stad, het herstarten van een nieuw leven, een nieuwe school, allemaal nieuwe mensen om je heen, dit was echter niet wat ik wilde, het liefste van al zou ik gewoon lekker in mn boerendorpje blijven, elke ochtend wakker worden door het zachte gefluit van de twintigtal vogels die zich o zo graag nestelde in die grote eik in mn achtertuin, elke ochtend de geur van de frisse natuur rondom mij opsnuiven, nou ja dit moest ik dus allemaal weten op te geven voor een domme stad, waar enkel de uitlaatdampen van de auto's op te snuiven vallen en waar ik amper 1 vogel heb gezien, laat staan dat ik die dan nog zou gehoord hebben, dit enkel en alleen omwille van mijn overbezorgde vader, sinds mama weg is, blijkt ie zo geobsedeerd. Het valt wel te begrijpen, maar het ligt allemaal wat zwaar, niets of niemand zou in mn buurt komen, en dan vooral geen jongen, het is nu reeds een jaar geleden dat mama overleed door dat auto-ongeluk. Ik zie die dag nog steeds verschrikkelijk vaak in mn dromen
