Το παιχνίδι της Ζωής - Δέσποινα Μαράντου

2

Ιωσήφ

Ήμουν παιδί, όταν έκλαψα για τελευταία φορά και είχα ξεχάσει την αίσθηση των δακρύων στο πρόσωπό μου. Εκείνη την στιγμή σκεφτόμουν τα πρακτικά ζητήματα που θα προκύπταν από τις επιπτώσεις αυτού του συμβάντος και παραμερίζοντας την θλίψη μου, θέλησα οργανώσω τη σκέψη μου. Μπήκα στο αυτοκίνητο και σχεδόν ταυτόχρονα μπήκε και εκείνη στην θέση δίπλα μου. Δεν ξέρω τι με έπιασε και δέχτηκα να την κουβαλήσω μαζί μου. Προς στιγμήν ξέχασα ποιανού αδερφή ήταν, μα τώρα που καθόταν κοντά μου, το θυμήθηκα ξανά.

Πριν βάλω εμπρός, το κινητό της ήχησε. Το έβγαλε από την τσέπη του τζιν της με χέρια τρεμάμενα και κοίταζε επίμονα την οθόνη, ενώ εκείνο εξακολουθούσε να χτυπά επίμονα. Το κινητό σταμάτησε και ήχησε ξανά μετά από λίγα δευτερόλεπτα, μα το κοίταζε έντρομη, θαρρείς πως κρατούσε ωρολογιακή βόμβα.

«Τι το κοιτάς; Σήκωσε το!» είπα εκνευρισμένος πλέον από τον παρατεταμένο ήχο, που τρυπούσε τα αφτιά μου.

«Δε μπορώ. Είναι η αδερφή της μητέρας μου και παίρ-νει από το σπίτι. Αν το σηκώσω και της πω τι έχει γίνει, θα αρχίσει να κλαίει και θα ακούσει η Ιωάννα», μου εξήγησε και τα δάκρυα άρχισαν να αναβλύζουν ξανά.

«Αργά ή γρήγορα θα το μάθουν», απάντησα κυνικά.

«Αλλιώς είναι να τους το πω από κοντά και αλλιώς από το τηλέφωνο», αντέδρασε και το τηλέφωνο επιτέλους είχε πάψει να βαρά.

«Κάνε ό,τι νομίζεις», προσέθεσα αδιάφορα και έβαλα εμπρός.

Δεν πρόλαβα να βγω στον δρόμο και το κλάμα της, που μετατράπηκε προοδευτικά σε γοερό θρήνο, άρχισε να με αποσυντονίζει.

«Μπορείς να κλαις πιο σιγανά; Οδηγώ!»

«Είσαι σοβαρός; Τι πρέπει να κάνω; Να γελάω; Τον αδελφό μου έχασα», απάντησε και με το ζόρι διέκρινα τις λέξεις ανάμεσα στους λυγμούς της.

Ειλικρινά μου ήταν αδύνατο να συμμεριστώ την οδύνη της γι' αυτόν τον αλήτη, όταν για μένα ήταν ο κύριος υπαίτιος για τη δική μου απώλεια.

«Λυπάμαι που σου το λέω, αλλά δεν αξίζει ούτε ένα δάκρυ να χαραμίσεις για χάρη του», της είπα αυτό που πίστευα και στρεφόμενος να την αντικρύσω, ήρθα αντιμέτωπος με το σοκαρισμένο της πρόσωπο.

Χωρίς να προλάβω να αντιδράσω, όρμησε επάνω μου, σωστή μαινάδα, κι άρχισε να με γρονθοκοπεί παντού.