"Aptallar" diyorum sessizce kimsenin duyamayacağından emin bir sesle iç çekiyorum ve bakışlarımı tekrar bahçede basketbol oynayan sınıf arkadaşlarıma çeviriyorum.
Beden dersindeyiz, kısa bir koşu yaptıktan sonra oturduğum merdiven köşesinden zile kaç dakika kaldığına bakıyorum.
27
Daralan ruhuma derin nefesler alıyorum. Keşke diyorum keşke luhan burda olsaydı. Neden onunla değil de bu beyinsiz insanlarla aynı sınıfta olduğumu bilmiyorum ama şuan sıkıldığımın düşündükçe sinirlendiğimin ve elimin titrediginin farkındayım.
Luhan'a ihtiyacım var.
Acıktığımı düşünüyorum-kesinlikle bahane olduğunu biliyorum- kantine gitmek için yavaşça tozlu merdivenden kalkıyorum.Arkam da toz olup olmadığı beni işkillendirse de herhangi bir eylemde bulunmuyorum.
Merdivenden okula ilerlerken basketbol , futbol karışık oyun oynayan diğer yaratıkların arasından geçmeye başlıyorum.
Tam o sırada aklımın bir köşesinde olacağını tahmin ettiğim ama sikime bile almadığım o olay oluyor.
Çınlayan kulağım,sarsılan bedenim ve kapanan gözlerim tüm sinir hücrelerimi uyandırıyor.
Gözlerimi açarak doğruluyorum yavaşça ve topun geldiği yöne bakıyorum.9 öğrenci futbol oynuyor. Kafama değen top yavaşça sekerek uzağa gidiyor etrafda arka bahçede oyun oynayan sürtük kızlar dışında bir ölüm sessizliği var. Yerde ki toptan bakışlarımı ağır ağır yan tarafa seviyorum. Topun geldiği yöne 9 öğrenci de bana bakıyor kim yaptı die sormaya tenezzül bile etmeden gözlerine bakıyorum hepsinin tek tek.
Bir çift göz görüyorum. Titriyor...
Sırıtıyorum ve oraya doğru adımlıyorum. 7 adım sonra çocuğun karşısındayım.
"Ö-özür dil-"
Yumruğumu suratına geçiriyorum. Ileri doğru savruluyor. Doğrulmaya çalışıyor ama izin vermiyorum bir kere daha vuruyorum güzel yüzüne.
Yere düşüyor bu sefer. Üstüne oturuyorum ve üzerinde oturduğum bedenine bir yumruk daha geçiyorum.
Kimse karışmıyor. Karışamıyor olduklarının farkındayım, tıpkı bi çocuğu sadece bit top için dövmediğimin farkında olduğum gibi.
Dövmek için bir sebebim de yok.
Yumruğumu tekrar kalıyorum vurmak için, içimden bu son bu son derken. Iç sesimi hicbir zaman dinlemediğimi de biliyorum.
Ama kaldırdığım yumruk inmiyor çocuğun yüzüne.
Kafamı, kolumu tutan şahsı ve cesaretini görmek için kaldırıyorum. Tandık yüzü görüyorum.
Chanyeol.
_______
Hepinize selam
Sanırım içimi dökebileceğim bir kitap olacak
Keyifli okumalar~
By:Azlnnə
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Universe||CHANBAEK
FanfictionBen bu evrende ki tek bir nokta iken ölümüm kimin umrunda olurdu ki? Tek ailem Chanyeol'un mu? Ah, beni yavaş yavaş bitiren tam da o iken; benim için bir damla gözyaşı düşer miydi yanaklarından...
