Bu yılda işler iyi gidecek gibiydi;çocuklar her zamankinden daha kalabalıktı.
Meydanın köşesine onlarca insan bırakan otobüsten ilk önce Viola indi. Uzun kızıl saçlarını düzeltip, omzundaki çantayı kontrol etti. Sonra büyükannesi Frencesca ve annesi yle gelen arkadaşı Sylvia nın inmelerini bekledi. Onlar gibi konservatuvara yürüyen bir sürü genç kız vardı.Viola, bunu kızların topuzlarından ve o güneşli sabahın hafif rüzgârında uçuşan birçok kurdeleden anlıyordu.
Genç kız kalabalığa dalarken(iyi) diye düşündüm, güneşli gün şans getirir. Şansa gerçekten çok ihtiyacı vardı. Büyük gün sonunda gelmişti!
Sylvia, sesizce onu izliyordu. O da düşüncelere dalmıştı. Bu yıl her ne pahasına olursa olsun başarmalıyım.Neden bilmem ama korkmuyorum. Gerçi bunu söylemesem, daha iyi,diye düşüşünüyordu.
Ceketinin cebindeki uğurlu ayıcığını isteksizce sıktı.
Yalnızca büyükannesi Fransesca ile Sylvia nın annesi
Bayan Wanda konuşuyordu. Viola ve Sylvia , onları uzaktan duyuyorlar, neden söz ettiklerini de biliyorlardı o yüzden konuşmaya katılmaya hiç niyetleri yoktu.
