Ο πόλεμος της συμφοράς.

-Μπαμπά, μπαμπά πες μου ένα παραμύθι να κοιμηθώ.
-Αγάπη μου παραθύρι δεν θα σου πω ποτέ.  Μόνο αληθινές ιστορίες.
-Εντάξει.
-Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα κορίτσι. Ένα κορίτσι από ξένη χώρα. Ήταν από την Συρία. Μια χώρα στην οποία έχει κηρυχτεί πόλεμος. Οι γονείς της πέθαναν. Το κορίτσι χρειάστηκε να φύγει από την χώρα του για ένα καλύτερο μέλλον. Μια μέρα λοιπόν, ήρθε στην Ελλάδα με μεγάλη δυσκολία. Δεν έχει όμως τόση σημασία αυτό. Ήταν ένα κορίτσι με μεγάλη ψυχική δύναμη. Ξέρεις τι είναι να ζεις σε μια χώρα στην οποία γίνεται πόλεμος; Ξέρεις τι είναι να χάνεις τους γονείς σου ενώ δεν έφταιγαν σε τίποτα;
Λοιπόν, το κορίτσι είχε άλλο χρώμα. Όταν πήγε στο σχολείο, χρειαζόταν κάποιον να την στηρίξει και μα τη ν καταλάβει. Έλα όμως που δεν τον βρήκε πουθενά.. Τα παιδιά στο  σχολείο την κορόιδευαν για το χρώμα της, για την καταγωγή της, ακόμη και για τα ρούχα που φορούσε.. Κάθε μέρα έκλαιγε, έκλαιγε γιατί κάποιοι ασυναίσθητα δεν καταλαβαίνουν τι πάει να πει 'ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΌΤΗΤΑ". Το κορίτσι αγαπούσε τον εαυτό του. Και αυτό το έδειχνε. Δεν μπορούσα όμως να σταματήσει να δίνει σημασία σε αυτά που της έλεγαν. Μια μέρα πήγε στο σχολείο με τρύπια ρούχα. Δεν είχε την δυνατότητα να αγοράσει. Τα παιδιά γελούσαν. Πλάνταξε στα κλάματα. Γυρισε στο κατώφλι που έμενε με την θεία της, φτωχή και Αυτή. Εξήγησε στην θεία της την όλη ιστορία. Δεν έδωσε σημασία η θεία. Πίστευε πως απλά υπερέβαλε το κορίτσι. Μετά από 2 ημέρες, η θεία γύρισε σπίτι και βρήκε το κορίτσι Μαχαιρωμένο στο πάτωμα. Δίπλα του είχε ένα σημείωμα. Η θεία ανοιξα το σημείωμα και έλεγε: "Αυτό το σημείωμα δεν θέλω να το διαβάσεις μόνο εσύ θεία, θρλω να το διαβάσουν όλοι που με έφεραν σε αυτήν την κατάσταση. Φεύγω. Καλή τύχη στις ζωές σας γιατί την δικιά μου μου την καταστρέψετε. Φεύγω. Καλά να περνάτε. Αντίο. Φεύγω"