Good day!
Thank you sa bagong umaga.
CLARENCE' POV
Bakit madami sa mga kaibigan ko inuuna ang love life. Akala mo naman mauubusan ng lalaki. Hehe. Joke.
(Pagbukas ko ng cellphone)
Joan: "Break na kami. Pero wag kayo mag-alala ok lang ako. :))"
Heartbreak ituu. Pano na to. Baka mamaya pag nag kita kami ni joan umiiyak sya, mugto ang mata tapos puyat kasi walang tulog?
Bilang kaibigan nya, ayaw namin ng nasasaktan sya. Pano namin matutulungan si Joan?
Bahala na mamaya. Alam ko naman na masaya sya sa napili nyang desisyon. Pag uusapan namin to mamaya s skul.
By the way, I feel so excited kasi alam nyo na. This is the day. Parang first day of school lang. Pero alam nyo may part s puso ko na malungkot parin ako.
Pano kasi hindi naman lahat s mga kaibigan ko makakapag apply ng scholarship tulad ni Jean na tinuturing kong parang kapatid. Naglulungkot ako para sa knya. Di ko makakalimutan yung sinabi nya na bakit daw kung sino yung madadaya sya pa yung nakakakuha ng mataas na grades tapus syang nagsuumikap mababa ang grades. Ang saklap nga naman kasi waley lang ang effort nya.
I feel bad about that. How could that thing happened for no specific reason. That's unfair nga naman.
"Gusto ko may napupuntahan yung pagkatuto ko". Sabi nya. Sinabi ko kasi na di naman mahalaga sa buhay kung mataas o mababa ang grades ang mahalaga natuto ka. Siguro para sakin lang yun. Hindi ibig sabihin wala na kong pakialam sa grades ko, syempre effort din ko tulad nya. Ang akin lang, sana wag na masyado masama yung loob nya kasi wala narin magagawa. Ang mmaganda nyan may susunod na pagkakataon pa naman diba.
"Kaya mo yan Jean!" Ika nga ni Justin nang Fullhouse.
