Η αδυναμία μου

Κεφάλαιο 18

Πόσο θα ήθελα σήμερα να εμένα στο σχολείο, αυτές οι 7 ώρες να ήταν ατελείωτες ώστε να μην πήγαινα νωρίς σπίτι και η μάνα μ να είχε ξεχάσει ότι θέλει να μιλήσουμε... Φοβόμουν πολύ για το τι θα ήθελε να πούμε, οι σκέψεις μου πργιαζαν σκεφτόμουν τα χειρότερα, μέχρι να μου πει και γισ το Νίκο φοβάμαι μην μου πει.... Μήπως πρέπει να της πω την αλήθεια? Για την μαριλένα? Η θα τα κάνω χειρότερα... Μήπως αν της πω το τι συμβαίνει έρθει και κάνει φασαρία α στο σχολείο? Μήπως βρίσει την Μαριλενα? Μήπως θα θέλει να φύγω από το σπίτι?????? Θεεε μου μόλις χτύπησε το κουδούνι της 7ης ώρας... Καθώς έβγαινα από την τάξη ήμουν έτοιμη να βω τα κλάματα, σχεδόν σε κανέναν δεν μίλησα σήμερα και με την Μαριλενα κάτι λίγα σαν καθηγήτρια μαθήτρια σε διάδρομο δεν ήμουν καθόλου καλά.. Είχε αρχίσει η υπερβολή και φοβόμουν πάρα πολύ καθώς έβγαινε από το σχολείο νιώθω κάποιον να με ακουμπάει απαλά και ένα γνώριμο άρωμα...

Μαριλενα - μικρή τι έχεις? Γιστι είσαι έτοιμη να βάλεις τα κλάματα?

Μαρία - Μαρί.. Λε..να δεν είμαι καλά φοβάμαι... Και ξεσπάω σε κλάματα

Μαριλενα - σσσ μην κλαις εξήγησε μου τι έγινε, γιστι φοβάσαι? Μήπως σε πείραξε κάνεις? Μήπως έγινε τίποτα με αυτόν τον ηλιθιο εχθές???

Μαρία - όχι.. Όχι.. Εχθές που γυρίσαμε σπίτι ή μαμά μ μου είπε ότι θέλει να μιλήσουμε σοβαρά σήμερα να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα μεταξύ μας... Και ήταν πολύ σοβαρή! Και φοβάμαι φοβάμαι πολύ για το τι θέλει να μου πει, φοβάμαι για τα χειρότερα

Μαριλενα - ηρεμισε ότι και να γίνει είμαι εδώ άκου πρώτα τι έχει να συ πει μην βγάζεις συμπεράσματα χωρίς να ξέρεις... Ακόμα και να υπάρχει πρόβλημα είσαι κόρη της αποκλείεται να φτάσει τίποτα στα άκρα.. Έχεις από τις ποιο ήρεμες μανάδες που ξέρω... Θες να σε πάω εγώ σπίτι?

Μαρία - σε ευχαριστώ μόνο που το λες όχι όχι δεν χρειάζεται θα πάω μόνη μου.. Θα τα πούμε μετά θα σε πάρω τηλέφωνο...

Μαριλενα - εντάξει μικρή μ να προσέχεις και να ηρεμήσεις σ αγαπώ πολύ πολύ πάρε με τηλέφωνο ότι ώρα και να είναι...

Μαρια - κι εγώ σ αγαπώ πολύ θα τα πουμε φιλιάαα

Και απομακρυνθηκα από κοντά της και συνέχισα τον δρόμο μου γισ το σπίτι... Η αλήθεια είναι ότι η κουβέντα μου με την Μαριλενα με έκανε λίγο να ηρεμήσωω... Αλλα οι σκέψεις δεν έφευγαν από το μυαλό μου με τίποτα....     Μετά από κάποια λεπτά έφτασα σπίτι, ετρεμα φοβόμουν για το τι θα γίνει μόλις περάσω αυτή την πόρτα.....