Coldplay is mijn favoriete band.

Vandaag lig ik in een poel van mijn eigen zweet te baden. Het is 36°graden en ik zit in mijn bed naar een documentaire te kijken van hoe Pablo Escobar Colombia in een drugsoorlog heeft verwikkeld. Het interesseert me niet veel maar het herinnert me dat ik pietluttig ben in deze wereld en wat ik vandaag zal doen, zal niet veel uitmaken in het universum. Pablo heeft honderden mensen gemarteld en vermoord. Hij heeft families uit elkaar getrokken en haalde het ergste uit mensen. Vandaag hebben zijn beslissingen nog altijd veel effect op het land. Ik, ik heb geen effect. Op niets en opniemand. Hier geloof ik met heel mijn hart in. Vanochtend is de miserie begonnen. Mijn T-shirts zijn allemaal maar echt allemaal in de was. Het gevolg is dus dat ik een trui moet aandoen. En dit op een van de warmste dagen van het jaar. Dit is duidelijk het universum dat zegt dat ik moet binnen blijven. Zodat ik me kan voorbereiden op het einde van de wereld. Naast mijn verslaving aan documentaires, ben ik een einde van de wereld believer. Urenlang kan ik op het internet surfen over hoe ik me moet voorbereiden op de ondergang van de wereld. Daarom heb ik vorige maand voor mijn 17de verjaardag vier gasmaskers gevraagd. Omdat mijn ouders wisten dat ze met niets anders me tevreden zou stellen, hebben ze mijn wens ingelast. Alleen hadden ze er maar één gekocht. Dit verpestte alles! Eén gasmasker voor heel ons gezin? Moet ik alleen achterblijven ofzo? Mijn moeder zei als het einde van de wereld komt, dan mag ik het nemen. Natuurlijk zou ik dit niet doen, als ik een klein broertje heb van 3 jaar. Finn is niet mijn favoriete persoon op aarde maar mijn kleine broer laten doodgaan in een vreselijk martelend gas? Dat gaat me een brug te ver. Dit had gezorgd voor een vreselijke sfeer waarbij ik men hele taart alleen op de wc heb opgegeten. Om daarna heel de nacht op te blijven om heel mijn maaginhoud te legen in de wc. Diezelfde nacht heb ik de kracht van hypnose ondervonden. De draaikolken die tevoorschijn kwamen nadat ik de wc had doorgespoeld waren prachtige wervelwinden die me gezelschap gaven in die donkere nacht. Spijtig genoeg hebben ze niet geholpen bij de geur van men zure taartsap. Die dag heeft me geholpen om de conclusie te trekken dat mijn familie en ik niet in de nieuwe wereld samen zullen zijn. Toch heb ik over de jaren heen een hele verzameling van overlevingsspullen. Mijn trots in mijn Swiss army knife met wel 12 verschillende functies. Ik wou dat één van die functies me kon laten verdwijnen.

Hij heeft me doorzien, niemand heeft ooit iets gezien. Behalve hij. Mijn leerkracht van geschiedenis. Ik wist niet eens dat hij me in de gaten hield. Niemand let ooit op mij. Dat dacht ik toch. Ik weet dat hij antwoorden wilt. Ik wil het hem zo graag geven. Maar iets houdt me tegen. De zwaarte die aan mijn lichaam hangt. Het is zo zwaar, dat ik sommige dagen alleen maar kan slapen.

"Ali...Vertel me wat je denkt. Alsjeblieft."

"Ik denk dat dat geen goed idee is." Hij pakt mijn hand heel teder vast. Ik heb nog nooit zoveel intimiteit gevoeld als nu.Mijn lichaam reageert hier dorstig op. Een zacht briesje kom aangewaaid.

"De wind is iets wonderbaarlijk, vind je niet?"

"Hoe bedoel je?" vraagt hij

"Je kan het niet zien, maar je voelt hem wel. Dan denk je dat hij er niet is. Je zou niet eens weten als hij naast je stond"

Hij kijkt me vragend aan.

De spin kroop op mijn linkerbeen. Hij begroette me als mijn vriend. Voor mij was dat het teken dat het tijd was om te gaan. Eerst ruimde ik mijn kamer want ik had gehoord dat sommige ouders alles intact willen houden. Ik zou niet willendat ze mijn vieze was op de grond zouden laten liggen. Stel je voor als er iemand anders mijn kamer binnenkwam. Ik had vooral stress dat de riem mij niet ging kunnen houden met mijn gewicht. Maar het hield wel en mijn kleerkast was ook niet ineen gevallen. Mijn buurvrouw Ella heeft mijn levenloze lichaam ontdekt. Ik was vergeten mijn gordijn dicht te doen aan de kant van de weg. Toen ze terugkwam van de winkel en alles van haar boodschappen zorgvuldig hadweggezet, ging ze haar auto vastdoen. Toen zag ze mij. Een figuur dat ze eerst niet kon onderscheiden. Dat kwamwaarschijnlijk door dat ik het licht had uitgedaan. Ik wou me met het donker één voelen. Ze gilde en liep naar mijn voordeur. Ze bonkte heel hard terwijl ze hysterisch aan het wenen was. Niemand was thuis. Ze waren allemaal weg. Naar waar weet ik niet meer. Ik weet wel nog dat ik helemaal alleen op de wereld voelde. Ik hoop dat mijn ouders één van mijn gedichten kiest voor op mijn doodskaartje. Ook heb ik verschillende keren gezegd dat Coldplay mijn favoriete band was.