ChanBaek/Yine de sevdim/Texting

00:00 - Final

"Chanyeol abi bunu istediğine emin misin?

Diye sordu, karşımda dikilen Jongin.

"Evet Jongin. Eminim. Bana adresi ver. "

"Abi bu sefer ciddiler."

Acı ile gülümseyerek omuzunu patpatlarım.

"O mutlu...sadece onu son defa görmek istiyorum. Söz Jongin, bir daha onu anmayacağım bile. "

"Peki. Ben gidip adresi alayım. "

...

"Adres bu abi. "

Elimdeki kağıda tekrar tekrar baktım.
Aklımda tutmaya çalışarak hırkamın kapşonunu başıma çektim.

"Sağol Jongin. "

"Dikkatli ol tamam mı? Kendine dikkat et. "

"Edeceğim.. Sen merak etme. "

Evden çıkarken aklımda dolaşan tonlarca soru vardı.
Arabaya kadar gittim ve kağıttaki adrese doğru sürdüm eski arabamı.

Baekhyun Sehunu seviyordu.
Benimle sevgili olma sebebi de buydu, benle yakın olup Sehun'a sokulmak. Onu da kendi büyüsü altına almak.
Başarmıştı da; Sehun onu çokça seviyordu.
Benden ayırılıp Sehun'a gitti.
1-2 aya yakın bir süre sonra kapımı çaldı ve ağlayarak benden özür diledi.
Seviyordum onu, ne kadar beni kandırmış olsa da aşıktım.
O benim yerde bulduğum gökyüzüm'dü.
Sakinleştiğinde Sehun'un onu aldattığını söyledi.
Evimde kaldığı süre boyunca bana sevgiliymişiz gibi davrandı.
Bu canımı yakıyordu. O Sehun'u severken benim saçlarımı okşayarak uyutması canımı yakıyordu.
Bir kaç gün sonra Sehun'la barıştıklarını öğrendim.
Ben tekrar eskisi gibi oluruz diye düşünürken o tekrar beni yıkmıştı.
Uzun bir süre sonra ona farklı bir hesaptan yazdım ve onunla konuşmak beni mutlu ediyordu.
Ama bugün... Bugün onlar evleniyorlardı.
Onlar gerçekten evleniyordu ve ben onu son kez görmek için gidiyordum.

...

Görmüştüm işte onu.
Yüzüme gülümseyerek bakmasını, Sehun'un bana kıvrak bir gülümseme vermesini.
Dayanamayıp eve gitmiştim.
Ev bomboş ve derin bir sessizlik içerisindeydi.
Hani her hikâyenin sonu mutlu biterdi?
Benim hikayem neden böyle bitiyor?

Tüm kırmızı perdeleri çekip burukça gülümsedim.

"Şimdi çok daha uyumlu olacağız. "

Evin tüm kapıları kilitli iken çekmecedeki silahımı alıp yere oturdum.
Sırtıma değen soğuklukla titrediğimi hissettim.

"Canım çok yanıyor Baekhyun...
Oysaki seni çok sevmiştim ben.
Hem de her şeyden vazgeçecek kadar. "

Kendi kendime derdimi anlatıyordum.
Beni bir ben anlıyorum zaten?
Başka kimim var ki? Jongin'den başka..?
Belki öldüğümde severler beni?

Silahı çeneme yasladım.
Ağırdı silah, çökmüş bedenime ağır geliyordu belki de.
Kimse bu kadar bitiremezdi beni.
Güzel günlerin sonunda beni kendi ellerinle uçurumdan attın sen baekhyun.

Ben birini sevdim, hiç unutamadım.
Öyle de gideceğim.

Düşünüyorum, ya ben gittiğim de bu sevda sen de başlarsa bir ümit?
Saçmalıyorum.
Sen ki; beni yıllardır sevmeyen Baekhyun.
Öldüğüm de mi seveceksin?
Hâlâ alışamadım ben buna.

Size Baekhyun'u anlatayım...

Hani insan bazen kendini eksik hisseder.
Hayatın anlamsızdır... Boştur.
Sonra biri girer, her şey anlam bulur.
Yeniden doğarsın.
Dünya'ya hiç bakmadığın bir gözle bakarsın.
Yaşamak için bir amacın olur.
İşte o Baekhyun. Beni, ben yapan şey.
Sadece hayatımın değil, ölümün de tek anlamı.

Saatte baktım.
Tam 23:58'idi.
Tabancanın tetiğini çektim.
Derin bir nefes alıp kırmızının solmuş tonunda ki saçlarımı geriye doğru atarak salonda son kez gözlerimi gezdirdim.
Gözlerimi kapatıp kendimi ölümün soğuk kollarına bıraktım.
Elimdeki tabanca yere düştü o an, insanlar sigaralarındaki külleri yere atarken, aşıklar bağırırken, vedalar yapılırken, zaman durdu.
Ben sana son vedamı bile edemedim sevdiğim.
Oysa sana anlatacağım o kadar şey vardı ki.
Sadece içime atmakla yetindim.

Ve ben Park Chanyeol, Byun Baekhyun'a aşık bir şekilde öldüm.
Ve ben Park Chanyeol, saat tam 00:00'da orada öldüm.

...

Ağlıyorum...by kadar kötü biteceğini düşünmemiştim ama artık bitirmek zorundaydım.
Çünkü kimse okumuyor:(
Uzun uzun bir şeyler yazmayacağım buraya ama beni sevin ve Fenomen'i okuyun~
Buraya kadar okuyan kaç kişi var bilmiyorum ama çoook teşekkür~
Hepinizi kocaman kocaman öpüyorum ve gidiyorum~~