მთვარის შუქი ანათებდა მის სახეს...
რაღცას მონდომებით წერდა... იქნებ ოდესმე ჩემზეც დაწეროს...
ანდაც...
ანდაც იისფერ ბილიკზე ხელჩაკიდებულებმა ვისეირნოთ...
* * *
ხელში კალამი მიჭირავს და ნელა ვეამბორები ქაღალდს... წარმომიდგენია როგორ შემოეხვეოდნენ მისი თიტები ამ წერილს, მაგრამ მხოლოდ წარმოდგენა შემიძლია...
ისე როგორც მე ვნატრობდი...
ისე როგორც მე მინდოდა...
ვიყურები ფანჯრიდან და ვეღრ გხედავ. მინდა ისევ იქ იდეგე და ჩემი მზერით ლოყებს გიფარკლიდე. წარმოვიდგენდე როგორ მიუყვება ცემი ხელი შენს სხეულის ტითოეულ ნაწილს. როგორ მოგაცილებდი შენს კაბას რომრლიც მუდამ იისფერი იყო.
მომენატრა... შენი იისფერი მომენატრა...
მახესენდება, როგორ გულმოდგინედ მიცქერდი...
როცა ჩემს ნახატებს უყურებდიდა ცდიობდი იისფერი დაგენახა...
მეშინოდა, ვერ გავბედე. ვერ გაცუქე ის რაც ყველაზე მეტად გინდოდა.
მახსოვს მუდამ სამ ფერს ვიყენებდი...
მწვანე, რომელიც ზაფხულის ფერებს გჩუქნიდა...
ყვითელი,რომელიც მზესავით გატბობდა...
ნაცრისფერი, რომელიც შენი სევდის სახე იყო....
მაგრამ მე უჩუმრად იისფერს გჩუქნიდი...
იისფერს, რომელიც ბილიკი იყო ჩემს და შენს შორის. მხოლოდ მე ვიცოდი, მხოლოდ მე და ასეთივე ჩუმი სიყვარულით მიყვარდი...
