Kendimi koridora attım . Bu çocuk hiç mi laftan anlamıyor!!!! arkamdan bir el kolumdan tutup beni kendisine çevirdi . bağırmaya başladım
- sen hiç mi bir şey anlamıyorsun senden nefret ediyorumm puck bırak peşimi !!!!!!
- seni hayat boyu bırakmıycam !!!! ANLADIN MI ?
bunu yaparken beni çok fena sallamıştı . elinden kurtulup koşmaya başladım . yanaklarımdan süzülen yaşlarıda önemsemiyordum . eve doğru koştum . aslında hiç eve gitmek istemiyordum . Çünkü babam evdeydi . Ve beni bu halde görmesini istemiyordum . Zaten o gerçek babam değil . neyse eve geldim . babam anneme bağrıyordu . odama çekildim . ceketimi yere fırlattım . aynada kendime baktım : gözlerim mosmordu ,
ağlamaktanda makkajim akmıştı .
belkide yaşam en zor şeydi belki de en kolayı ölüm .......
