O ve Ben

Seviyorum seni öyle uzaktan..

-Günaydın Rabia

+Günaydın

-Baban nasıl?dün çok içmişti

+iyidir herhalde.uyuyor.içeri gel istersen

-Yok  sağol.Baban için endişelenmiştim.Artık gideyim.İşlerim var

Çekip gitti.Beni hayallerimle tek başıma bıraktı.Hayaller ve onu takip eden hayal kırıklıkları..Oysa ki ne kadar da istemiştim halimi hatrımı sormasını.Hani birşeyi çok isteyince olurdu?Ben onu çoklarca defa istemiştim..

Ağlamak istedim.Delice ağlamak..

Çığlıklar atmak,sevgimi dünyaya haykırmak..

Beni umursamayışı yüreğimi dağlıyor,kalbimi paramparça ediyordu.

Kapıyı kapatamadım.Korkmuştum aslında.Kapıyla beraber kalbimin ona kapanması ihtimali..Yarım saat kadar kapının eşiğinde durdum.Evet duruyordum ama duran sadece bedenimdi.İçimde kopan fırtınaları bir ben bilirdim.Uzaktan seviyordum işte öyle dokunamadan, kokusunu içime çekemeden.. seviyordum sadece..

Babam o soğuk,keskin sesiyle beni çağırdı.Cevap vermek mi?onun söylediklerini algılamıyordum bile.Öksürüğü yanlızca kulaklarımı çınlatıyordu.

-İlaçlarımı getir lan.

(10 saniye sonra)

-Kızım hadi kime diyorum ben

(4 saniye sonra)

-Kalkamıyorum ,lütfen!

Öksürük şiddetini arttırmıştı.Artık farkedebiliyordum.Muhtaç olmadığı sürece  bana karşı hep gaddardı.Saniyeler geçtikçe ses tonunu alçaltıyor,daha iyimser konuşuyordu.Zaten öyle bir adamdan daha fazlasını bekleyemezdim.Ölüm onun hakkıydı.Bana yaşattıkları acıma duygumu tamamen yok etmişti.O katildi!Annemin,kardeşimin,hayatımın katili.Belki de bu muhteşem bir fırsattı ve bunu değerlendirmeliydim.

Kendime geldim ama ilaçlarını götürmek hiç içimden gelmiyordu.

-ilaçlarım nerde kızım.cevap ver bana.

Yanına doğru gittim.Artık yaşaması mucize olurdu.Nefesi tıkanmıştı.Konuşmaya mecali yoktu.

+Sen ölümü hakediyorsun baba.Haklıyım,bunu biliyorsun.

Annemin yüzü gözlerimin  önünde belirdi.Sanki birşey fısıldıyordu.Yapma diyor,aynı zamanda ağlıyordu.Belki de istemiyordu yanında.Aklımı başıma getirmeliydim.Annem onu istemiyordu.Telefona doğru koştum.Ne yapacaktım şimdi,kimi arayacaktım?

Babam bize yardım eli uzatacak bir akraba mı bırakmıştı.Ondan nefret  ediyorlardı.

Biri vardı ama..

Sevdiğim adam!

Ellerim titreye titreye numarayı çevirdim.Ellerimin titremesi dilime vurmuştu.Telaşla ne söylediğimi bile hatırlamıyordum.

Pişmanlık hissi, çaresizlik..ne yapmıştım ben.Ya ölürse?ondan ne farkım kalırdı ki?

Yapayalnızdım.Derdimi kime anlatabilirdim.Çaresizliğimi nasıl haykırabilirdim.Gözyaşlarım bütün yaşadıklarımın acısını akıtıyordu.Öylece aktı,aktı,aktı.Artık gözyaşlarıma engel olamıyordum.

ve ardı ardına gelen hıçkırıklar..Hastanenin koridorlarında  ne kadar da acıklı yankılanıyordu.Başım dönmeye,bacaklarım titremeye başlamıştı.Gözlerimi açtığımda kendimi sedyede buldum.Sanırım bayılmıştım.Birkaç dakika öylece tavana baktım ki ne olduğunu anlamaya çalışıyordum.Ayağa kalktım.Adımlarım babamın kaldığı odaya giderken ürkek ve tedirgindi.Onu değilde bundan sonra neler olacağını merak etmiştim.Kadirde babamın yanındaydı.Babam ilaçların etkisiyle baygındı.Kadir ise bana bakıyordu.

-Kendine gelmişsin,nasılsın?

+İyiyim sağ ol,babamın durumu nasıl?

-Doktorlar birşey söylemedi.Kendine gelmesini bekleyeceğiz.

+Senide yordum buralara kadar.Git dinlen.Herşey için teşekkür ederim.

-Olur mu öyle.Hastaneden beraber çıkarız.Hem babam şimdi kendine gelmez gidip bir çay içelim.

+Peki,tamam

Kadirle konuştuğum zaman yapabildiğim kadar ruhsuz davranmaya çalışıyordum.Eğer bilseydi yüzüme bile bakmazdı.Böyle birşeyi göze alamazdım.Hastanenin dışında kalan çay bahçesine gittik.Bu benim için büyük şanstı.O benim hayallerimin,rüyalarımın,güzel anlarımın tek kahramanıydı.Karşıma oturup çayını yudumlamaya başladı.Ben ise yavaş yavaş çayımı karıştırıyordum.Aslında içine şeker bile atmamıştım.Şimdilerde en çok çayı seviyorum.Bana o günü hatırlatıyor.