အပြုံး အပိုင်းအစများ

💞

Sorry
တစုံတေယာက္က လြမ္းတယ္ေျပာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို သတိရသြားမိလို႔... 💛
ဒါေလးက အရင္ကတည္းက ေရးထားတာေလးပါ... ဒုတိယအပိုင္းက မတင္ဖူးေသးလို႔... ျပန္ဖတ္ၾကည့္ၾကမလား.. 💚

×
×
×
×
×
×
×

ကုမၸဏီမွအျပန္​ အစ္​ကို႔ဆီ​ေရာက္​​ေတာ့ အစ္​ကိုက သူ႔အခန္​းထဲတြင္​ ဖုန္​းၾကည္​့ရင္​း ထိုင္​​ေနသည္​။

ထူးဆန္​းသည္​။
​​ေနာက္​အပတ္​တြင္​ ကပြဲ႐ွိသျဖင္​့ ဒီအ​ေတာအတြင္​း ကြၽန္​​ေတာ္​လာတိုင္​း အစ္ကိုက ​အက​ေလ့က်င္​့​ေနတတ္​သည္​။
အခု​ေတာ့ ​ေရခ်ိဳးထားၿပီးပံုရကာ ပံုစံက ​ေအး​ေအး​ေဆး​ေဆး။
ကြၽန္​​ေတာ္​့ကို ျမင္​​ေတာ့ ထိုင္ရာမွ ထကာ ​ျပံဳး၍ ႏႈတ္​ဆက္​သည္​။

"ည​ေနစာ စားမွာမလား... ဒီနားပဲ သြားရ​ေအာင္​"

​"....."

ဆိုင္​​ေရာက္​​ေတာ့လည္း ​အစ္​ကိုက ခပ္​သြက္​သြက္​ မွာသည္​။
သူက ​အေလာတႀကီး​ျဖစ္​ေနသလို ထင္​ရသည္​။ သူလည္​း သိပ္​မစားဘဲ ကြၽန္​​ေတာ္​့ပန္​းကန္​ထဲသာ ဟင္​း​ေတြ ဆက္​တိုက္​ထည္​့​ေပး​ေနသည္​။ ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ ည​ေနစာ အတူစားၾကမွာဆို​ေပမဲ့ ဒါက မျဖစ္​​မ​ေနလုပ္​ရမဲ့ တခုတည္​း​ေသာကိစၥ​ေတာ့လည္​း မဟုတ္​ဘူး​ေလ။

"အစ္​ကို မအားဘူးလား"

"အားပါတယ္​"

"သြားစရာ႐ွိ​ေနတာလား"

"အင္​း... ခဏ​ေနရင္​ jongdae လာ​ေခၚမွာ"

"​ေၾသာ "

အဲဒါ မအားဘူးပဲ မဟုတ္​ဘူးလား။ ကြၽန္​​ေတာ္​က ကြၽန္​​ေတာ္​့ကို မ​ေခၚလို႔ ငိုယို​ေနမဲ့ က​ေလးလည္​း မဟုတ္​။ မသိရင္​ လူႀကီး​ေတြအျပင္​သြားမွာမို႔ က​ေလးကို ထမင္​း​ေကြၽးၿပီး ​ေခ်ာ႔သိပ္​ထားခဲ့မလို။

ျပီး​ေတာ့ သူ႔ကိစၥတိုင္​း ကြၽန္​​ေတာ္​့ကို အသိမ​ေပးသည္​က အဆန္​းမဟုတ္​ပါဘဲနဲ႔ အခု​ေတာ႔ အစ္ကိုက ကြၽန္​​ေတာ္​့ကို ​မ်က္လံုးခ်င္းလည္း ​ဆံုမၾကည္​့​ေပ။
သူက အဲဒီလိုမ်ိဳး သိသာျပရင္​ ဆက္​​ေမးသင္​့သလား၊ မ​ေမးသင္​့ဘူးလား ကြၽန္​​ေတာ္​မသိ။ အခုထိ အစ္​ကို႔ဘက္​မွ မစတင္​ျခင္​းမ်ားႏွင္​့ ကြၽန္​​ေတာ္​ က်င္​့သားမရ​ေသးပါ။