Angel With Broken Wings

Chapter 1

Napa "Woahh!" ang lahat nang buhusan ni Jean ng fresh milk si Mandy na ngayon ay nakadapa na sa sahig. Simple lang naman ang nagawa ni Mandy, she bumped Jean accidentally at nangyari lang naman 'yun dahil sa tulakan na naganap kanina dito sa canteen, nagkataon lang na dumaan si Jean sa harapan niya at nabangga niya ito. Dahil sa nangyari ay tumilapon ang mga pagkain sa sahig na inorder niya, at simula iyon ng pagkainis niya kay Mandy.

Lahat ng mga estudyante sa canteen ay sa kanila lang nakatuon, may iba na nagtatawanan ang iba ay nag-aalala rin para kay Mandy, may iba na walang pakialam at ayaw makialam dahil ayaw nilang madamay sa gulo, lalo na't si Jean ang sangkot nito.

Jean is a kind of girl who'll do everything whoever got her way she'll make their life a living hell, she won't ever stop until she'll feel the satisfying feeling that she wanted, and that's happening now to Mandy. Mandy is her new victim. Her subject of bullying.

"Nagsorry na ako, Jean! Kulang pa ba 'yun?" Maiiyak na sabi ni Mandy habang tinutulongang tumayo ang sarili, tanging sarili niya na lamang ang kanyang inaasahan dahil wala naman siyang kaibigan para gawin 'yun. She's a loner that everyone wants to get rid of her from their sight, cause she sucks, she doesn't want to be friends with everyone maybe she's hiding something that she don't want to spread out— that's how everyone thought of her. Pero ang hindi nila alam, iniiwasan ni Mandy ang mga tao dahil tumatak sa isip niya na pag maraming tao ang parte ng buhay mo, marami din ang mangingialam sa'yo. She want a peaceful living kahit sa pag-aaral lang, sapat na ang hirap na pinagdadaanan ng pamilya niya ngayon at susobra na 'yun kung may dadagdag pa.

"Sorry?" She smirked and get the glass of juice from the table beside her. "Huh, your sorry won't change anything. You're so damn clumsy!" Hindi pa siya nakontento ay binuhusan niya pa ng juice si Mandy. "That's my own way to accept an apology, loser." Parang batong nakatayo si Mandy dahil sa ginawa ni Jean. Halatang awa ang makikita sa mata ng karamihan dahil sa pagbuhos sa kanya ni Jean. She's so cruel and absord.

Parang gusto niya ng mawala sa harapan ng lahat ngayon mismo at kalimutan ang mga nangyari ngayon. Ngunit naisip niya na ang buhay ay hindi magic, na kapag gusto mo ay mangyayari talaga. Since her life is really tough from the start, she need to bear the pain to survive in this cruel world.

Matapos sabihin iyon ni Jean ay umalis na siya, pero sa paglampas niya kay Mandy ay sinadya niya pa itong bangga-in, dahilan para mapatukod si Mandy sa lamesang nasa bandang gilid niya.  Matapos iyon ay smunod naman ang dalawang kasama niya. Ganon na rin ang iba pang mga estudyante, matapos ang eksena ay nagkanya-kanya na rin sila ng alis. Ang iba naman ay nagpatuloy sa pagkain, may bilang din ng mga estudyante ang napapa-iling dahil sa pagiging harsh ni Jean. Si Mandy ay naiwang nakatayo sa gitna ng canteen, nagmumukhang basahan, kawawa at parang basang sisiw, nanatiling nakatingin sa sahig at iniisip ang mga nangyari.

Halos hindi niya matanggap sa sarili ang inabot niya. She's been so silent, invisible and a nobody for years. She doesn't care who's around her, she ignored everyone, and built a walls. She didn't expect that she'll caught Jean's attention by accidentally bumping her. Ang pinaka-iiwasan niyang mangyari ay kaharap niya na.

'Bakit ba na ang mga bagay na ayaw mo ay 'yun rin ang ibibigay sa'yo? Is this world that unfair and cruel? Kung ganon bakit pa ako nabuhay sa mundong 'to? Para may mapaparusahan 'yung mundo? I suffered enough, I cried enough tears to eased my struggle. Why? I'm still wondering why these things happened?'

Bumuntong hininga siya para pakalmahin ang sarili, dahil kunti nalang ay tutulo na ang mga luhang kanina pa gustong kumawala sa mga mata niya.

"Ngayon lang 'to, Mandy, bukas wala na'to. Cheer up! Kaya mo 'to!" She whispered to herself. Umalis na siya sa canteen at kumuha ng damit sa locker para magbihis. Hindi niya na pinapansin pa ang mga estudyanteng nakatingin sa kanya dahil sa itsura niya ngayon. Gaya nga ng dati, wala siyang pakialam sa mga tao, she thinks everytime that she's alone that no one is looking at her and talked about her.