ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စုံကို လဲလွဲဖို႔မၾကာေပမယ့္ စာအုပ္ေတြကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲထည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အျမဲၾကာတတ္သည္။ ဖတ္စာအုပ္၊ ေရးစာအုပ္ေတြ မမွားေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရတာသည္ လြယ္ကူမေန။ ေနာက္ၿပီး ရွာမရ။ ဘယ္နားေရာက္ေနမွန္းမသိ။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အၿပီး ျပန္တက္ရသည့္ တနလၤာေန႔မ်ိဳးဆို ပိုဆိုးသည္။ စာက်က္မည္ဆိုၿပီး ဆြဲထုတ္ထားသမၽွ ဘယ္ေနရာေတြ ေရာက္ကုန္သည္မသိ။ တကယ္က်က္ျဖစ္သည္ဆိုလၽွင္လည္း တစ္မ်ိဳး။ အခုက တကယ္လည္း မက်က္ျဖစ္။ စာအုပ္ေတြလည္း ေပ်ာက္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တနလၤာေန႔ မနက္ခင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ရႈပ္ရျမဲ။
"ဟိုအေကာင္.. အခုထိ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူးလား။"
ကၽြန္ေတာ့္အေမ၏အသံကို ေအာက္ထပ္မွ ၾကားေနရသည္။ မနက္ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ဟိုအေကာင္ အိပ္ရာက မထေသးဘူးလား။ ဟိုအေကာင္ မနက္စာ မစားေသးဘူးလား။ ဟိုအေကာင္.. ဟိုအေကာင္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္လွသည္။ ၀တၳဳေတြထဲကလို သားေလးေရ ဘာဘာညာညာမရွိ။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ အေဖ၊ အေမႏွင့္ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရွိသည္။ မိသားစု ၀ိုင္းထိုင္ကာ စကားေျပာတာ၊ ထမင္း၀ိုင္းမွာ စုံစုံညီညီ ရယ္ရယ္ေမာေမာ စကားေျပာၾကတာမ်ိဳးေတြ မရွိ။ ဒါမ်ိဳးေတြ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူးသည္။
မိုးလင္းတာႏွင့္ ၀န္ထမ္းမ်ားျဖစ္ေသာ အေဖႏွင့္အေမမွာ ကသုတ္ရိုက္ကာ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ အေမကေတာ့ အေအာ္၊ အဆဲေလးပါ ပါသည္။ အိပ္ရာထ ေနာက္က်တတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ အိမ္ေလးသည္ အက်ယ္အ၀န္းႏွင့္မလိုက္ဖက္ေအာင္ ဆူညံေနတတ္သည္။ မနက္စာကိုလည္း ဦးသူအရင္စားကာ အလုပ္၊ ေက်ာင္း ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ သြားၾကသည္ပဲျဖစ္သည္။
"ဟဲ့..ဟိုအေကာင္.. ငါ ေခၚေနတယ္ေလ။ ဒီမွာ နင့္သူငယ္ခ်င္းေရာက္ေနၿပီ။"
"လာပါၿပီ အေမရ။"
ကၽြန္ေတာ္ အေျပးတပိုင္း ေအာက္ထပ္ဆင္းလာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေရာက္ေနၿပီတဲ့။ မည္သူလဲဆိုတာကို ခ်က္ခ်င္းသိသည္။ ေပ်ာ္သလိုလိုျဖစ္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာတည္ထားဖို႔လည္း ေမ့လို႔မရ။ ကၽြန္ေတာ္ ရွိုင္းညီကို စိတ္ေကာက္ မေျပေသး။
YOU ARE READING
လောင်းရိပ်
Teen Fiction(Unicode & Zawgyi) ခက်စွာရှေ့လှမ်း .. အားမာန်တင်းလည်း ... မသိစိတ်က ကျရှုံးရသည်..မေ့ပါပြီလို့ .. ဟစ်ကြွေးနေဆဲ.. ဒီရင်ထဲမှာ လွမ်း၍လာသည်...ရက်စက်သည်ဟု.. နာကြည်းပေမယ့်.. သူ့အချစ်ကို မက်မောမိသည်.. ဘဝတစ်သက်တာ.. ကိုယ့်အချစ်ဟာ.. ဘယ်အခါမှ..သူ့လောင်းရိပ်က လွတ...
