Her Şey Bitti Derken

02

   Nastya

  Okulun içi tam bir ana baba günü. Telefonlar durmaksızın çalıyor, fotokopi makineleri cızırdıyor, her kafadan bir ses çıkıyor. Gişelerin önünde üç ayrı sıra var. Ben hangisine gireceğimi bilmediğim için umutla, kapıya en yakın olanına yöneliyorum. Margot arkamdan yaklaşıp kolumdan tutarak beni sıraların arasından resepsiyona doğru sürüklüyor. Geldiğini gördüğümiçin şanslı; görmemiş olsaydım eli koluma değdiği anda kendini, dizim sırtında, yerde yüzüstü yatar halde bulurdu.

   "Bizim, Müdür Bay Armour'la randevumuz vardı," diyor kendinden emin bir tavırla. Sorumlu yetişkin Margot.  Bugün annelik rolü onda. Genelde halden anlayan teyze rolünü tercih ettiği için bu yüzünü görmeye pek alışık değilim, ama doğrusu, çocuğu olmayan birine göre hiç de fena değil. Randevu alma fikri baştan saçma görünse de, şimdi ne kadar mantıklı olduğunu anlıyorum. Ellili yaşlarda, suratsız bir kadın olan resepsiyon görevlisi koyu renk, ahşap, kapalı bir kapının dibindeki sandalyelere geçmemizi işaret ediyor.

   Sadece birkaç dakika daha beklememiz gerekiyor, çok değil. Nasıl olsa kimse beni tanımıyor ve fark etmiyor da. Tanınmamak ne güzel. Bu daha ne kadar sürer acaba? Kendime şöyle bir bakıyorum. Bugünkü randevu hiç hesapta yoktu. Ben sadece gelir, birkaç form doldurur, aşılarımın tam olduğunu ispat ettikten sonra çıkar gideriz diye düşünüyordum. İçeride kalabalık bir öğrenci ordusuyla karşılaşmayı beklemiyordum. Üstümde V yaka, siyah bir tişört ve kot pantolon var ve ikiside olması gerekenden biraz dar. Ama onun dışında herşey gayet nomal. Asıl dikkat çeken, ayakkabılarım. Siyah, on santim topuklu, deli bir şey. Boyumu uzun göstermelerine de itirazım yok ama daha çok başkalarında bıraktığı etki için giyiyorum. Bugünse biraz pratik yapmak için giydim. Artık iyice alıştım ama son bir kez daha kostümlü pravo yapmakta fayda var. Okulun ilk günü ortalıkta, yerden bitme bir bücür gibi dolşamaktansa böylesi daha iyi.