Liefs, Sarah

Vrijdag 15 november

Kanus! Denk ik, wanneer ik wakker schrik van het nieuwe geluid van mijn wekker. Soms als ik ga slapen, ben ik bang dat ik niet wakker word 's ochtends, dus heb ik gisteren besloten om mijn wekker te veranderen in het geluid van een loeiend alarm.

Ik sta op, poets mijn tanden en doe mijn make-up. Wazig loop ik naar beneden, en hoor dat ik weer eens de enige ben die wakker is in dit huis om kwart over zeven. Natuurlijk, want wetend dat je vandaag waarschijnlijk weer moet nablijven omdat je je huiswerk niet af hebt, brengt nog niet genoeg chaos op in mijn hoofd.

Ik heb nooit zin om mijn eigen brood te smeren in de ochtend behalve als ik weet dat ik een lange dag voor mijn neus heb staan, en dat is vandaag niet, wat betekend dat ik vandaag weer oversla.

Vroeg het weekend in. Denk ik tijdens het inpakken van mijn tas. Ik word helemaal gek van al die boeken. Nee. Ik word gek van het leven. Weer eens een diepe gedachte zo in de ochtend.

Ik ben onderweg naar Nienke, die bij mij in de straat woont. Daarom fietsen we elke ochtend samen naar het station toe.

Het is nog niet eens een minuutje fietsen naar Nienke, maar natuurlijk kom ik weer te laat. Dit is overigens geen probleem aangezien Nienke altijd nog wel iets vergeet. Maar bij haar thuis is iedereen altijd al wakker waardoor ze niet ALLES alleen hoeft te doen.

Ik bel aan.
"Goede morgen!" Antwoord haar moeder.
"Uh, goede morgen, is Nienke al klaar"? Ik kijk bezorgd naar de tijd op mijn telefoon. Shit! Denk ik, maar ik probeer niet te laten merken dat ik ook echt schrik.
"We zijn al best laat." Zeg ik toch een beetje ongemakkelijk.

"Ik kom al!" Hoor ik Nienke schreeuwen. Ze rent verschrikt naar de deur toe terwijl ze haar nieuwe roze schoentjes aan trekt. Ik loop rustig naar mijn fiets toe, en kijk opnieuw naar mijn scherm.

07:52

"Nien, nog acht minuten", zeg ik met een lichtelijk gestresste toon, omdat we de trein van acht uur moeten pakken willen we ietwat nog op tijd aankomen op school, die begint om 8:30.
"Ach, dat halen we wel!" Zeg ik er nog snel achteraan, zodat het niet opvalt dat ik aan het stressen ben.

Op wonderbaarlijke manier, komen we altijd nog op tijd aan voordat de trein is vertrokken.