Aveline

Chapter 3

Flashback: twee jaar geleden
Hun ontmoeting

Aveline knoopte het laatste deeltje van haar jurk vast zodat hij goed om haar lichaam zat. Met haar vingers haalde ze haar blauwe haren bij elkaar en maakte ze er een slordig dotje van – ze wou niet veel moeite doen om hem perfect te maken. Met een rekker maakte ze die vast. Aveline wandelde naar de spiegel en bekeek zichzelf. Ze had een kleurrijke jurk en zwarte slippers aan. Rond haar gezicht waren er intussen een paar lokken los gekomen van haar dotje. Aveline rechtte haar rug en wandelde heupwiegend uit het hutje, het strand op. De zon was nog maar net opgekomen, maar straalde fel zijn licht uit. Het strand was behoorlijk leeg, op een paar joggers na. Hier en daar zag je een hond achter een stok, balletje of knuffel aan gaan en zodra hij die beet had nam hij ze terug naar hun baasje zodat ze een beloning kregen.
Aveline wandelde rustig naar de winkelstraat, net voor het strand. Ze ging de rij huizen en winkeltjes af tot ze een winkel zag dat haar aanstond. Tussen de moderne huizen en winkeltjes stond een oude gebouw van 2 verdiepingen hoog. Hij was gemaakt van donker bruin hout en was behoorlijk onopvallend. Het stond Aveline aan, en vooral omdat het een boekenwinkel was. Hij was klein, maar door de ramen heen zag je planken vol met boeken staan.
Zodra ze over de tree stapte was de geur anders. Het was muf en stofferig, maar tegelijk ook weer zoutig van de buitenlucht. Het had iets apart dat Aveline nooit eerder had geroken. De deur achter haar sloot zich vanzelf waardoor de bel boven de deur een tweede keer rinkelde. Ze hoorde niemand of zag geen kassier in de ruimte.
Ze had zich verdiept in de verschillende boeken die ze vond. Op de ene plank waren er allerlei boeken over de natuur en verschillende planten, maar op de andere plank waren er diverse liefdesverhalen van Shakespeare en andere schrijvers. Aveline werd overspoeld van alle keuzes. Zo veel boeken, en zo veel verschillende verhalen! Ze nam een willekeurige boek en begon op een willekeurige pagina te lezen totdat ze schrok door een hand die haar schouder aanraakte. Het boek dat ze in haar handen hield viel met een klap neer op de grond, en haar hart stond voor een moment stil. Haar ademhaling was snel en onregelmatig door de schrik die ze opeens kreeg.
“Mijn excuses! Het was niet mijn bedoeling je te laten schrikken,” Aveline keek op en zag een mannelijke gezicht, dicht bij de hare. Hij had bruin haar en prachtige ogen. Zijn ogen… Aveline werd in een andere wereld getrokken zodra ze die prachtige ogen zag. Een wereld dat alleen uit haar en de person voor haar bestond.
“Mevrouw?”
“Ja?” Aveline werd terug in de werkelijkheid getrokken en besefte niet dat de jongeman voor haar tegen haar had gesproken. “Zoekt u een bepaalde boek?” Aveline keek naar de plank voor haar, en dan de winkel rond. Ze eindigde haar blik op de jongeman. “Nee, dankjewel. Ik kijk gewoon rond.” Ze realiseerde zich dat het boek dat ze zojuist vast hield nog steeds op de grond lag. Ze bukte zich door haar knieën en raapte het op. Ze stond weer recht en legde het boek terug tussen de andere boeken. “Ik ben Finn,” de jongen stak zijn hand naar haar uit en glimlachte vriendelijk. “Aveline,” ze nam zijn warme hand vast en schudde hem rustig. Ze bleven daar een tijdje schudden tot Finn zich terug trok. Aveline ging met haar vingers door haar haren en schoof een paar lokken naast haar gezicht achter haar oor, maar ze verbrak het oogcontact niet.

De ruimte was gevuld met haar Aveline's gelach. Ze zat tegen een boekenkast geleund met Finn naast haar. Haar hoofd leunde ze tegen de boeken aan. Haar knieën had ze opgetrokken en haar armen waren er omheen gesloten. Finn, integendeel, had zijn benen gewoon recht voor zich uit gestrekt. Zijn armen had hij in elkaar gewikkeld en op zijn gezicht lag nog een glimlach van zojuist.
Aveline en Finn hadden plaats genomen op de grond en leerden elkaar beter kennen. De hele ochtend en middag hadden ze in het donkere boekenwinkeltje bij de stoffige boeken gepraat. Aveline moest vaak lachen door de grappige opmerkingen die Finn maakte. Hij was geweldig in verhalen vertellen, en zodra het serieus werd draaide hij de wiel om en zei hij iets grappig. Aveline kreeg er een goed gevoel van.
“En jou familie?” Finn had zojuist van alles over zijn familie verteld en was nu geïnteresseerd in Aveline’s verhaal. Hij ging wat schuiner zitten zodat hij een goed beeld van haar had. Aveline liet een zucht over haar lippen rollen en keek voor zich naar de grond. “Mijn vader is zelden thuis sinds hij een nieuwe baan heeft. Het is jammer want wij waren altijd heel dicht met elkaar,” begon ze. “Hij ging vroeger bijna elke middag met mij naar een restaurant en dan vertelde ik hoe het op school was, en hij vertelde hoe het op zijn werk was. Maar dat was toen hij nog schoonmaker bij een hotel was,” Aveline begon te glimlachen. “Hij vertelde altijd verhalen over de verschillende kamers die hij moest schoonmaken; over wat hij daar allemaal vond. Een keertje vertelde hij dat hij moest schoonmaken in een kamer waar dat er nog mensen waren. Hij vertelde hoe ze kwaad op hem werden en dat soort dingen.” Aveline’s glimlach doofde langzaam uit. Ze keek Finn aan en richtte dan haar blik naar haar handen. Ze zuchtte zachtjes en herstelde haar glimlach. “Mijn moeder integendeel is altijd thuis. Ze is gewoon huisvrouw in de familie en heeft haar kinderen opgevoed.” Finn knikte en luisterde aandachtig naar alles wat Aveline vertelde. “Over mijn broertje Bartolomeus heb ik niks te vertellen maar mijn zus, Gwendolyn, is drie jaar geleden het huis uit om een gezin op te richten met haar man, Daelis. Mijn moeder heeft het moeilijk gehad om haar dochter te moeten verlaten, maar ze wist wel dat Gwen het goed ging hebben. Ze hoopte alleen dat ze haar nog vaak zou zien natuurlijk.” Aveline keek op naar Finn en zweeg voor een moment. Ze staarde naar zijn prachtige ogen. Ze waren fel groen maar je zag er de paarse strepen ook duidelijk in. Aan de randen zag je een glimp van bruine kleuren. Hoe was het zelfs nog mogelijk om zo’n mooie ogen te hebben?
Het was stil. Aveline noch Finn zeiden iets en bleven elkaar maar aanstaren. “Ik hoop ook dat ik jou nog vaak zal zien.” zei Finn terwijl hij dichter naar haar toe ging. Hij verbrak het oogcontact niet, maar zijn lichaam bewoog wel. Zijn hand schoof achter Aveline’s nek en met zijn andere hand streelde hij haar wang zachtjes met zijn vingers. Aveline sloot haar ogen en genoot. Finn sloot ook zijn ogen maar kwam met zijn gezicht dichter bij de hare, tot ze zijn lichaamswarmte voelde. Hij drukte zijn lippen zachtjes tegen de hare en samen bleven ze zo voor een tijdje zitten.
---
Hey! Ik wou me even verontschuldigen dat ik niet sneller heb geupdate. Ik heb lang geen inspiratie gehad en ik had het heel druk met school en zo. Maar ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vinden. :)
Liefs,
Amy