"ကိုိ...ဒီညကြၽန္ေတာ္ဆုေတာင္းခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ ၾကယ္ေတြကပုန္းေနၾကတယ္။ သူတို႔ကကြၽန္ေတာ့္ဆုေတာင္းေတြကို မျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္လို႔ထင္တယ္။"
....................................................
လြမ္းလိုက္တာ ကေလးရယ္...။
အင္း...အဲ့ဒီကေလးဆိုတဲ့နာမ္စားကို အခုကိုယ္ပိုပိုၿပီးသံုးျဖစ္လာတယ္သိလား။ လူေကာင္ႀကီးတဲ့မင္းေ႐ွ႕မွာ ကေလးလို႔ေခၚရမွာ နည္းနည္းတစ္မ်ိဴးျဖစ္ေနလုိ႔ မင္းသိပ္ၾကားခ်င္တဲ့ ကေလးဆိုတဲ့နာမ္စား အစား "ေဟ့ေကာင္ Namjoon" လို႔ပဲ မာမာထန္ထန္ေခၚခဲ့ဖူးတာေတြကိုေနာင္တရလိုက္တာ။
အခုအခ်ိန္မွာအရမ္းလြမ္းတယ္ဆိုတဲ့စကားက ကိုယ္နဲ႔တန္ပါရဲ႕လားမသိဘူး။ မင္းကို္ယ့္ေဘးနား႐ွိေနတုန္းက မင္းအတြက္အခ်ိန္ေလာက္ေလာက္ငွငွမွ ကိုယ္မေပးခဲ့ဘဲ။
ကိုယ္အခုလြမ္းေနတယ္ဆိုတာထက္ ေနာင္တေတြကိုအေဖာ္ျပဳေနရတယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္ေနာ္။ အင္း...ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္ေနာင္တရတယ္။ မင္းကိုကိုယ္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြကို အႀကိမ္မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ကဗ်ာဆန္ဆန္ေျပာခြင့္မရခဲ့လို႔ ေနာင္တရတယ္။
မင္းကိုကိုယ္ဘယ္ေလာက္ထိစြဲလန္းတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း...နက္႐ႈိင္းတဲ့သမုဒၵရာ၊ က်ယ္ေျပာတဲ့ပင္လယ္ေတြနဲ႔အျကိမ္ျကိမ္ခိုင္းႏိႈင္းေျပာခြင့္မရခဲ့တဲ့အတြက္ေနာင္တရတယ္။
မင္းေဖ်ာ္ေပးတဲ့ေကာ္ဖီကို အလုပ္ေနာက္က်ေနၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ မနက္တိုင္းမေသာက္ျဖစ္ခဲ့တာကိုေနာင္တရတယ္။ အခုေတာ့ ကုိုယ္ကိုယ္တိုင္ေဖ်ာ္တဲ့ ေကာ္ဖီကိုတစ္ငံုစီအရသာခံရင္း ကေလးကိုသတိရေနရတယ္။
လြမ္းလိုက္တာ...။ အဲ့ဒီစကားကိုေျပာဖို႔မထိုက္တန္မွန္းသိေပမဲ့ အခုကိုယ္ခံစားေနရတာေတြကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့အဲ့ဒီစကားစုကိုပဲကိုယ္ ထပ္ေျပာပါရေစ။ လြမ္းလိုက္တာ ...ကေလးရယ္။
ကိုယ့္ကိုသိပ္ခ်စ္တာပဲလို႔တဖြဖြေျပာတတ္တဲ့ မင္းကိုလြမ္းတယ္။
မနက္အိပ္ယာထတိုင္း ကိုယ္အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းဆို ခိုးနမ္းတတ္တဲ့မင္းကို လြမ္းတယ္။
YOU ARE READING
Fake Stars
Fanfictionၾကယ္အတုအေယာင္ေလးေတြဆီမွာေတာင္းခဲ့တဲ့ဆုေတြကအရာမထင္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္ေသခ်ာေပါက္ ကေလးဆီလာခဲ့မယ္။
