Sonsuza dek

1.Bölüm

-Tamam hayatım, sen hastaneye gelmeden ben  çıkıcam.
Gözlerim uykusuzluktan kan çanağına dönmüştü. Bugün nöbet sırası arkadaşımda olmasına rağmen ben nöbet tutmuştum. Onca bardak kahve içmeme rağmen dinç kalamıyorum. Doğrusunu söylemek gerekirse hastane insanı mayışlatıyor. Cerrahtım, çiçeği burnunda bir cerrah. Okulumu ailemden uzak bir yerde okudum. Cerrahlığı kazanınca da memleketime döndüm. Hastalandığımda gitiğim hastanede doktorum. Sevgilim beni almaya gelmişti hazırlanıp çıkmak üzere iken ambulans sireniyle çantamı koltuğa fırlatım.. Kendi kendimede lanet okuyordum.
-şu lanet topukluları bir dakika geç giysedim nolurdu?
Hemen ayakkabılarımı çıkardım ve acil kapasının önünde durdum ambulansı görünce oraya doğru koştum kapı açılınca sanki kanım çekilmiş gibi oldu. Gözlerim doldu, kafamda bir sürü sorular döndü hemşirenin doktor hanım demesiyle kendime geldim.
-Samir Özdemir , 25 yaşında bekar hastanenin yakınında trafik kazası yapmış şekilde bulundu. Beyin travması geçiriyor. Sağ kolundada çatlaklık var.
Hemşire bunları anlattığında ben idrak edemiyordum. Beni almak için gelmişti.
-Hastayı hemen amaliyathaneye alın.
Hemşire mavi önlüğü giymemde yardımcı oldu. İstemsizce göz yaşlarımı tutamıyorum. Korkuyordum.Onu kaybetmekten korkuyordum...
-Hemen beyin cerrahisi Burak beyi çağırın.
Ben ameliyata başlamıştım bile bir kaç dakika sonra Burak  geldi. Benim kırmızı gözlerimi görünce nolurcasına baktı ama bir şey demedi. Hemen işe koyuldu. Yarım saattir ameliyatdaydık ben elime makası almıştım ki çığlık sesiyle düşürdüm. Ağıtlar yakan bir kadın sesiydi bir anne sesiydi bu. Ses kulağımda çınlanıyordu ameliyathanenin köşesine geçtim diz çöktüm defalarca benim yüzümden dedim Burak hemşirelere beni çıkarmamış söyledi ben çıkmak istemedim bağırdım göz kapaklarım ağırlaştı usul usul kapandı.

_3 Saat Sonra_
Gözlerimi açınca mavi let ışıklı tavanı gördüm. Başımı sola döndürdüğümde koluma serüm baglamakta olan hemşireyi görünce aklıma Samir geldi hemen yataktan fırladım. Serümun kelebeğin hemen çıkardım. Arkamdan bağıran hemşireyi duymazlıktan gelerek amaliyathaneye koştum. Kimse yoktu hemen Bura'ğın odasına koştum gözlüklerini takmış kafasını koltuğa yaslamıştı. Ben gelince dikleşti. Bu mavi gözlerden bir haber bekliyordum. Karşısına geçtim diz çöktüm. Ağlamaya başladım. Oda diz çöktü. Sarıldı o sarılınca daha fazla ağladım.