24.11.19
Kıyamet günü gibiydi.
Ağaçlar önümde boyun eğiyor,bulutlar derin bir üzüntü içinde ağlıyorlardı.Yağmurdan kaçan kedileri gördüm,onların hayatını düşünürken evsiz hissettim;üşüdüm ve titredim. Islanmış toprağın kokusu beni diri tutuyordu. Sonbahar,beni her zaman,birbirini sevdiği halde ayrılmak zorunda kalan çiftlerin sahip olacağı acayip bir hüzün içerisine sokmayı nasıl başarıyordu?
Yüzlerce yıldır insanları izleyen mutsuz yıkıntı ev... Önünden geçerken hep konuşurduk onunla.Bana çok sıkıldığını söylerdi,bende"Üzülme bir gün benim olacaksın ve seni güzelleştireceğim"derdim. Ufak bir tebessüm ederdi,ayrılırdık sonra. Oluşan sisten dolayı karşıdaki o çok sevdiğim tarihi evleri göremiyordum. Bir şarkı açtım. Şarkı düşüncelerimle bütünleşti,sonra tüm vücudumu ele geçirdi. Her gün gitmem gereken okula bir daha gitmek istemedim,sorumluluklarımı bir kenara bırakıp hayatımı gökyüzünü izleyerek ve bu tarz şarkıları dinleyerek geçirebilirdim. Benim muhteşem hayal gücüm olduğu sürece kime ihtiyacım vardı ki? Başka neye ihtiyacım olabilirdi? Bir anda oldukça acayip bir şekilde güldüm ve güldüğümü gören yaşlı rum amca bana deli mi bu diye tuhaf bir şekilde baktı. Güldüm çünkü ne kadar istesem de bu dediklerimi yapamazdım. Annem ve babam onlara bir şeyler borçluyum değil mi? Beni büyüttüler,sevdiler,istediğimi aldılar falan o yüzden. Evet,okula gitmeye devam ettim. Beni gram anlamayan tüm o insanların yanına.
İşte böyle geçirirdim, okulla ev arasındaki yürüyüş zamanlarımı.Her zaman fazlasıyla hissettim,düşündüm ve hayal kurdum. Bazen çok sevdim insanları bazen nefret ettim. Çoğu zaman gereğinden fazla değer verdim ve bu yüzden sonuçları çok kırıcı oldu. Hayattan dersler almayı seviyorum. Tanıdığım her insan bana bir şeyler katıyor iyi ya da kötü ve bunlar sayesinde daha da dimdik yürümeyi öğreniyorum hayata karşı. Hepinize teşekkür ederim...
