DÜŞ'ÜNCE GÜCÜM KALMADI

Hayatın Anlamı

Babasının Ağzından

O doğduğu gün kendimi zafer kazanmış gibi hissettim . VE evet ilk çocuğum kız olmuştu.  Babama karşı üstünlüğümün zafer kazandığımın habercisi olan evladım.  Bu yüzden adını ZAFİRE koydum.  Eğer babam ölmeseydi kız çocuğum olduğu için beni aşağılardı. Hayatı boyunca beni hiç sevmedi ve diğer oğullarından hep ayrı tuttu . Şırnak'tan kaçıp Ankara'ya geldiğim gün babam için artık evlat bile değildim.  Her zaman erkek olmadığımı söyleyip dururdu . Onun yüzünden liseyi yarım bırakmak zorunda kaldım ve Ankara ' da hayatımın kadınıyla tanıştım.  Babası beni işyerine çırak olarak almıştı.  Ev eşyaları satardık. Selda soylu ve asil bir kadındı.  Babasının tek çocuğuydu. O yıllarda üniversite kazanmıştı ve gitmek istemiyordu zaten gitmedi de  . Babasıyla bu yüzden çok kavga ettiklerini bilirim . Ancak daha sonra babasının ölümüyle kendini kaybetti Selda . Onun toparlamak benim için çok zor ve yorucu oldu. Ama sevdiğim kadına değerdi.

Ben normalde karayağız insanların sosyal hayatta görmek bile istemeyecekleri çoğu zaman yanından geçtiklerinde farkına bile varamayacakları bir adamım.  Bugün olmuş hala Selda gibi bir kadının benimle nasıl evlendiğini anlamıyorum. 

VE benim Zafire'm artık 25 yaşında.  26 yıllık evlilik hayatımda Allah'ın bana armağan ettiği ilk çocuğum.  3 kızımız oldu.  Zafire , Derya ve Deniz . Hayatımda olan bu 4 kadına karşı aşkım ve sevgim sonsuz . Ama Zafire başka. 

Onun gözleri başka bakıyor.  Hırslı azimli soylu ve sevgi dolu . 25 yıldır beni hiç incitmedi . İlk göz agrım.  Hayata karşı ilk zaferim . O benim yapmak istediğim herşeyi ilk gerçekleştiren evladım.

Eğitim hayatını kusursuz tamamladı. Yurt dışında Uluslararası ilişkiler okudu . İş yerini bulduğumda onunla gurur duyuyordum . O annesi ve benim yapmak istediğimiz şeylerin vücut bulmuş hali gibiydi . Bana göre kusursuzdu . Benim evladım olduğu için değil yumuşak başlı ve güçlü olduğu için kusursuzdu .

Bana karşı sevgisi ve saygısı her zaman sonsuz oldu.  Hiç sözümden çıkmazdı.  Onu bir kız çocuğu gibi değilde daha çok bir erkek çocuğu gibi yetiştirdim . Sanırım bu yüzden birgün evlenmek isteyeceği hiç aklıma gelmedi . Onu başka bir erkekle nasıl paylaşabilirim . Hala aklım almıyor.  Zafire yok . Ilk defa bana karşı geldi ve evden gitti . Onda hiç alışık olmadığım bir tablo bu . O bir hatası olduğu zaman tokat attığımda saygısını hiç kaybetmeyen öbür yüzünü de çeviren evladımdı benim . Bana karşı bu kadar itaatkar olması beni o kadar şımartmış ki kızımın da bir kimliği olduğunu unutmuşum. 

Tabiki hayat kurmak isteyecekti.  Ne bekliyordum ki . Acaba şu anda nerde ve ne yapıyor.  Birşeyler yedi mi aç mı . İnşallah başına birşey gelmez . O hala benim küçük tatlı prensesim . Nolur Allah' ım onu bütün kötülüklerden koru ve tekrar evine yolla . Çünkü eğer evine tekrar dönmezse ve başına birşey gelirse bu azapla yaşayamam.  Bunu kaldıracak güçte değilim...