როგორც ჩანს, ჯონმა მისცა დარჩენის უფლება, მაგრამ როგორღაც მაინც უხერხულად გამოუვიდა. ჯიმინი გრძნობს, რომ გადაწყვეილება "დარჩენის" მასზეა, მაგრამ მიუხედავად ამისა, ყველაზე ნაკლებად უმცროსს ეს სურს, მან ეს თქვა თავაზიანობით და სინანულით. იგი ხედავს, რომ ადამიანი არ არის კარგად და ცდილობს იყოს რაც შეიძლება მეგობრული. სინამდვილეში, პაკისთვის ამგვარი მწუხარება არაა საჭირო. ის არ არის ისეთი სუსტი, რომ ამ გზით მიიღოს თავშესაფარი. ჯიმინი სამედიცინო დახმარების ნაკრებიდან იღებს აპარატს, იმოწმებს წნევას, რომ დარწმუნდეს, რომ მასთან ყველაფერი კარგადაა. უბრალოდ, ახლახან ცხოვრების ტემპი მკვეთრად გაიზარდა, რაც უამრავ სირთულეს უქმნის, მაგრამ ამასთან ბრძოლა შეიძლება, უბრალოდ უნდა შეეგუოს მას ცოტათი. ყველაფერი მალე მოგვარდება.
პაკი დერეფანში გადის და თავისი ბათინკების ჩაცმას იწყებს, კედელს ეყრდნობა და ოდნავ იხრება მსუბუქი თაბრუსხვევისგან.
- მე უკვე გითხარი, რომ შეგიძლია დარჩე, უცებ ისმის ჯონგუკის ხმა ჯიმინის უკნიდან.
ის უხერხულად ბრუნდება და აღმოაჩენს ჯონგუკს, რომელიც თავისი ოთახიდან იყურება, სინათლე ანათებს მხოლოდ თითებზე და მოშიშვლებულ მუხლებზე. ის საშინლად გამოიყურება, ისევე როგორც საშინელებათა ფილმში, მაგრამ პაკი ძალიან დაიღალა იმისთვის რომ შეშინდეს და აქტიურად გამოხატოს რეაგირება.
- მე მაინც წავალ, ამბობს ის, იღებს ქურთუკს. - არ მინდა ტვირთად დაგაწვე. უკაცრავად, რომ ვერ შევასრულე სამუშაო ბოლომდე, ხვალ ეს აღარ განმეორდება.
- შენ ცუდათ გამოიყურები.
- დიახ, მე დასვენება მჭირდება.
- ყველაფერი კარგად იქნება ხომ?
-რა თქმა უნდა, ჯიმინი წუწუნებს, მაგრამ არ სჯერა საკუთარი სიტყვების: ისეთი გრძნობა აქვს , რომ სადაცაა წაიქცევა.
YOU ARE READING
ნაიარევი
Fanfictionჯონგუკის სახე დაფარულია შრამებით, მას არ სურს ხალხთან ურთიერთობა, მხოლოდ მარტოობა და დაკეტილი ოთახი, სიჩუმე და მშვიდობა კეტავს მას მარტოობაში, მაგრამ ჩნდება ჯიმინი, სულელური ყვითელი , პატარა მინაწერებით, რომელიც იწყებს გამაღიზიანებელ კაკუნს მის კარზ...
