Gökyüzünden öylesine alacalı bulutlar geçti mi?
Denize amors durunca kayıplara karışırcasına gitti.
Ya gerçekten görünmek de istemediyse?
Sen sanıyorsun ki gördüğün kadarıyla yetinmeli.
Varlık görünen kadarıyla mı?
Aslında ne ötesi ne de görüneniyle,
Sadece sana yansıtılanı...
Ee, peki bu tenini yakan kavruk rüzgar da neyin nesi?
Burnuna gelen o bahar kokusunu estiği kadarıyla yaşatanı.
Varsın konsun ruhuna belirsiz gün batımı...
Koca bir otobüs dolusu insan. Otobüs içine yayılmış insanlar. Odayı kaplayan gaz maddeleri gibi.
Telefonlarına dalmış gidiyorlar. Bilinçleri kapalı. Şoföre güveniyorlar ve kaderlerine yolculuk gerçekleştiriyorlar.
Kaderimiz ne? Ulaşım araçlarında uzanan bir hayat mı? Acaba ömrümüzün kaçta kaçını bir yerlere gitmeye çalışırken harcıyoruzdur?
Ölüme giden yolda yürürüz diye ifade ederler, ya da filmlerde sonsuzluk denizinde kayıkla bir yolculuk yaparız ölüme. Ben hayal ediyorum ki ölüm biz durduğumuzda geliyor. Ölüme varmak için yerimizde durmak yetiyor.
Bu yüzden yok mu tüm bu ulaşımsal çabalar? Bir yere gitmeceler, kaçmacalar, kaybolmacalar...
Yaşadığını hissetmek için hareket eder insan. Ölümü anmak için durur insan. Ölümün varlığını fark ettikçe yaşamı görür, benimser, özümser.
Her haftasonu yaptığım gibi Beşiktaş'tan Maslak'a otobüsle dönerken müziğimi dinliyordum. Odaya varınca ne yapacağımın planlarken yan otobüste -bizimkinin aksine oldukça kalabalık bir otobüstü- durmuş telefonlarına dalmış insanlar gördüm. Müzik dinliyorlar, sosyal medyada geziniyorlar ya da işte ne yapıyorlarsa... Ne bileyim bu manzara beni korkuttu.
"Ölümü mü hatırladım?" Kendime sordum aynen bu şekilde.
"Olabilir..." Karşı otobüs o kadar durağan ve sessizdi ki korkunç geldi.
