Prologue
"Loving him is like driving a new maserati down at dead end street. Faster than the wind, passionate as sin ended so suddenly."
TRUE LOVE.
Naniniwala ako sa love. Pero sa TRUE LOVE? N-E-V-E-R. Maniniwala na sana ako once eh. Pero naging complicated ang mga bagay. Nagmahal na ako once, nasaktan na ako once, once is enough.
"Loving him was RED"
Kakambal ba talaga ni love si pain? Bakit pag nagmahal ka masasaktan ka? Ok lang sana masaktan eh. kasi sabi nga nila hindi mo mararanasan si happiness kung hindi mo mararanasan si sadness at si pain pero yung umabot na sa point na ikamatay mo na? That was the worst feeling ever.
"Loving him was blue like I've never known."
Things just happened so fast. He seems like a wind. Parang hangin lang na dumaan sa buhay ko. Pero ang lakas naman ng hangin na yan.
Sa isang iglap natangay ako. Lahat ng pangarap ko. I lose him unexpectedly. Regrets, pain, and agony. Lahat ba nang yan kailangan ko maramdaman?
"But moving on from him is impossible when I still see it all in my head."
Sana one day magising ako ng hindi ko na sya mahal. Na hindi na ako nasasaktan. At higit sa lahat, masasabi ko na sa sarili ko na I HAVE MOVED ON.
Sana one day makita ko sya then.....
.
.
.
.
Then wala lang.Wala na akong nararamdaman.
Sana umabot pa ako dun. Sana makaya ko pang umabot sa time na yun..
Sana.....
Sana.....
