Ex-Bajesklant

6. "Nou? Ga je het me nog vertellen?"

In mijn badjas loop ik naar de voordeur. Ik open de brievenbus en haal er een handjevol brieven uit. Ik gaap luidruchtig, draai me om en sla de deur weer achter me dicht. Ik slof naar de bank toe en plof neer. Ik pak mijn kop koffie van het tafeltje en ik neem een slok, terwijl ik de eerste envelop met één hand probeer open te maken. Tevergeefs. Mokkend zet ik de mok met een knal op de tafel terug en open ik de envelop met twee handen, wat toch een stuk makkelijker gaat. Je merkt het al. Ik ben verschrikkelijk chagrijnig. De buren hebben tot diep in de nacht een geweldig groot feest gehouden. Je begrijpt wel dat ik daardoor niet kon slapen. Als ik de brief uit de envelop vis heb ik pas in de gaten wat voor een brief het is. Mijn ogen rollen bijna uit mijn oogkassen. Het is een zakelijke brief, dat zie ik meteen. Zou het dan eindelijk? Ik vouw de brief open. Ik haal diep adem en lees de eerste regel. Beste mevrouw. Wauw. Wát een openingszin. Ik lees verder. Als ik de brief uit heb zucht ik teleurgesteld. Helaas. Ze nodigen me niet uit voor een sollicitatiegesprek vanwege mijn achtergrond. Ik sla mijn ogen ten hemel. Waarom nou? Ik zoek verder tussen de stapels folders en advertenties, sommigen zijn zelfs dubbel, en dan zie ik de tweede brief. Ik scheur hem open en begin met lezen. Shit. Wéér niet. Ik dump alle post in de prullenbak en ik pak mijn telefoon. Met een tweede bak koffie nestel ik me weer op de bank, terwijl de telefoon over gaat.
"Met Mike."
"Hey Mike, met mij," mompel ik.
"Eva! Is er iets? Je klinkt niet erg blij."
"Ben ik ook niet," antwoord ik met een chagrijnige ondertoon. Het blijft stil aan de andere kant van de lijn.
"Nou? Ga je het me nog vertellen?" verbreekt Mike de stilte. Ik zucht.
"Twee keer afgewezen."
"Ah nee hè, zal ik naar je toekomen?" stelt hij voor.
"Nee, hoeft niet, ik red me wel," sla ik het aanbod af. Eigenlijk zou ik niets liever willen, maar anders voel ik me zo'n aanstelster.
"Echt niet?" Ik bijt op mijn lip. Wat zou ik anders eigenlijk moeten doen op deze rotdag?
"Oké, kom maar," stem ik dan uiteindelijk in. Mike praat nog wat over koetjes en kalfjes, en dan hangen we op. Over een klein uurtje staat hij voor de deur, dus ik mag me wel gaan omkleden. Ik kleed me om in een simpele jeans en T-Shirt en kijk TV totdat Mike eindelijk aanbelt. Ik begroet hem met een kus en dan gaan we samen op de bank zitten. Zijn hand rust op mijn bovenbeen en een lange tijd kijken we elkaar gewoon aan. Dan zucht hij.
"Wat stond er in?" Ik wil de brief pakken, maar herinner me dan dat ik ze heb weggegooid.
"Eh, nou, dat ze het niet met me aandurven vanwege mijn geschiedenis enzo." Mike knikt begrijpend. Hij slaat een arm om me heen.

"Anders probeer je het bij een uitzendbureau?" Mmmh, had ik dat niet al een keer eerder bedacht? Ik haal mijn schouders op.

"Die vinden toch nooit een baan voor me, zeker niet als advocaat. Dan krijg je zeker weer zo'n rotbaan als vakkenvuller." Mike grijnst.

"Vast niet. Je kan het altijd proberen!" Hij drukt een zoen op mijn wang.

"Wil je dan met me mee?" Mike gaat wat rechterop zitten. Hij pakt mijn handen vast.

"Tuurlijk Eva, ik heb je toch ook geholpen met die brieven? Dit kan er ook nog wel bij." Ik grijns schaapachtig.

"Wat denk je, nu meteen dan maar?" Mike trekt zijn wenkbrauwen verbaasd op. Niet gek, meestal ben ik van het uitstellen, maar ik wordt gek van dat niks doen.

"Prima! Maar dan moeten we eerst een uitzendbureau vinden dat je wil gaan helpen." Mike pakt zijn mobiel en tikt wat in op internet.

"Ik heb er nu zo'n drie waar je zonder afspraak langs mag gaan. Shall we go?" Ik knik kort, sta op en trek mijn schoenen aan. Eigenlijk ben ik helemaal niet in de stemming om een serieus zakelijk gesprek aan te gaan, maar ik moet maar even op mijn tanden bijten. Ik spring bij Mike achterop zijn fiets en samen fietsen we richting het centrum, waar volgens Mike de bureaus moeten zitten. Hij parkeert zijn fiets tegen een muurtje als we bij het eerste adres aankomen. Het ligt net buiten het centrum en de deur staat uitnodigend open. Ik graai naar Mikes hand en hij geeft me een bemoedigend kneepje.