MOM AND THE CITY

1000 ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΣΤΕΣ

1000 ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΣΤΕΣ

3,15 και ακόμη ξύπνια η μικρή, 3,30 τα ίδια, παλιά τέτοια ώρα που ήμουν σε κάποιο μπαράκι, κοίταγα το ρολόι και έλεγα, νωρίς είναι ακόμη, τώρα όμως δεν το πιστεύω αυτό το ξενύχτι.....

Έχω κολλήσει το κεφάλι μου στην κούνια και σκέφτομαι ότι αν δεν ξημερώσει ο θεός την μέρα αμέσως, θα κάνω χαρακίρι γιατί το πήρα απόφαση, δεν υπάρχει περίπτωση η μικρή να κοιμηθεί...

Νομίζω πως με εκδικείται το παιδί μου για τα παλιά ξενύχτια μου, ο πατέρας της την έβαλε είμαι σίγουρη γιαυτό, εκείνος μια χαρά κοιμάται εγώ εδώ, βράχος.

Αχ ρε μάνα δεν μου τα πες αυτά, μόνο το ποσό όμορφη είναι η μητρότητα μου έλεγες, τα ζόρια δεν μου τα πες...μισές αλήθειες δηλαδή. 

Μεταξύ μας τώρα το ξενύχτι δεν παλεύετε. 

Αφού δεν κοιμάται και αφού κόβω βόλτες στο σαλόνι, μήπως να ξεσκονίσω? μήπως να πλύνω τις κουρτίνες? Κάτι να κάνω να περάσει η ώρα.Επιτέλους ξημέρωσε και αφού η κούπα του καφέ έχει γίνει προέκταση του χεριού μου, η μικρή κοιμήθηκε και εγώ εδώ, με τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και το μαλλί μου, σαν να πέρασε ο τυφώνας κατρινα από πάνω.

Ξύπνησαν πια όλη, εγώ έχω στο φούρνο το παστίτσιο και το παιδί κοιμάται ήρεμο μήπως να κάνω και ένα κέικ ? 

Τα νεύρα χορεύουν πρωί πρωί, οι τρεις καφέδες θα φταίνε. Ετοιμάζομαι για το γραφείο και είμαι σαν την τρελή. Κάνω ντουζάκι και έφυγα για δουλειά άλλη μια μέρα δύσκολη αρχίζει.

Με κοιτάω στον καθρέπτη μετά από όλα και σκέφτομαι...σώπα μωρέ 

θα τα καταφέρω και σήμερα.