Een mooi leven is niet te koop

Het begin

Hoofdstuk 1 het begin

Tring... Tring... Tring... Ik draai mij langzaam om en rek naar de wekker op het plankje boven mijn bed en druk hem uit. Wat heb ik toch een hekel aan opstaan en zeker als het nog voor zeven uur is. Na nog een kwartier te hebben gelegen in mijn warme fluffie deken sta ik toch echt maar eens op, want ik moet toch echt vandaag weer naar school toe. Ik begin rustig met het inpakken van mijn tas voor vandaag en dat zijn gelukkig weinig boeken, omdat ik in mijn examenjaar van de vmbo zit en vooral oefenexamens moet maken tijdens de lessen. Ik weet zeker dat ik ook ga slagen als ik mijn eindexamens met een voldoende afrond in mei. Na het inpakken van mijn tas trek ik mijn lievelingsjurkje aan het is blauw en van fluwelen stof en daardoor heerlijk zacht op de huid. Eindelijk klaar ben met alles ga ik naar benende als ik in de keuken aankom is mijn moeder al aan het eten samen met mijn zusje. Ik zeg goedemorgen en mijn moeder geeft mij mijn medicijnen aan en ik slik ze in en ga op de bank zitten. Helaas zit mijn kleine zusje tv te kijken terwijl ik altijd in de ochtenden tv mag kijken, daarom zit er maar een oplossing op voor mij en dat is vechten met mijn zusje en de afstandsbediening afpakken zodat ik heel even MTV kan kijken. Het vechten is heel irritant maar ja ik wil gewoon even muziek luisteren op MTV en daardoor lekker wakker worden voor ik naar school ga, niks is zo lekker al wakker worden met muziek. Als ik klaar ben met eten geef ik me moeder een kus en fiets naar school, gelukkig is het maar tien minuten fietsen.

Als ik er ben ga ik meteen naar het klaslokaal van mijn eerste les mijn vriendinnen zijn er ook en staan in een groepje gezellig bij elkaar te kletsen over hoe de vakantie was, maar ik negeer ze zelfs als ze mij vrolijk gedag zeggen en ik ga zitten en doe mijn oefenexamen boekje open. Ik wil even niet meer met ze praten, omdat ik dan weer medelijden van ze krijg en dat echt even persoonlijk mentaal niet aan. Ja, ik heb ze voor de vakantie in de klas tijdens een presentatie verteld dat ik gehandicapt ben, maar ik blijf de zelfde persoon en de zelfde vriendin.

Ik zit zo in mijn eigen gedachtes terwijl ik aan het tekenen ben dat ik niet eens merk dat de les bezig is. Totdat ik schrik als de docent opeens heel hard Nicole schreeuwt. Ik zeg ja en geef netjes antwoord op zijn vraag, gelukkig fluisterde een vriendin dat namelijk de vraag in mijn oor, want bij deze docent kan je maar beter opletten als je niet wil nablijven of strafregels wil schrijven. Okay, nu weten jullie dus ook mijn naam, mijn volledige naam is eigenlijk Nicole de Leeuw mijn naam betekend in het echt de overwinnaar maar of dat echt voor mijn persoonlijk klopt is nog maar de vraag. Ik ben 16 en heb zwart "gotic" haar. Ik heb altijd al van duistere dingen en van alle soorten muziek gehouden, misschien komt dat wel gewoon door wat ik heb of wat ik heb meegemaakt in mijn leven. Ik ga toch weer door met stiekem tekenen in mijn schrift. Ik was namelijk al bezig met mijn persoonlijke levensspreuk te noteren in mijn schrift. Ik heb trouwens al een tijdje een mijn eigen persoonlijke levensspreuk. Mijn persoonlijke levensspreuk: "Is een mooi leven is niet te koop". Ik heb deze gekozen nadat ik mijn idool Simon Keizer (voor de mensen die onder een steen geslapen heb hij is een deel van het beste duo van Nederland: Nick en Simon.) een levensspreuk zag gebruiken op zijn sociaal media en in interviews. Ik heb deze gekozen, omdat dat hij het best bij mijn leven past op dit moment. Als mensen vragen waarom ik voor deze spreuk heb gekozen vertel ik ze dit altijd: "Zelfs de rijkste mensen kunnen nog zo ongelukkig zijn, maar ja dat ziet niemand bij de personen want aan de buitenkant kan je alles verstoppen en een masker opzetten of de vrienden zelfs kopen als ze die niet hebben, zodat het lijkt of alles perfect is voor de buitenkant, maar van binnen lijd je veel pijn en is je verdriet misschien wel te groot voor je zelf en ben je misschien wel depressief.

Als ik na een lange dag eindelijk thuis kom staat mijn moeder bij de auto en zegt: "stap in". Ik vraag waarom, maar ze zegt niks en ik stap als nog maar in als we na een kwartier stoppen zie ik dat we bij een kantoor zijn met op de buitenkant een bord met de tekst praatgroep. Ze vindt me dus toch depressief en wil dat ik naar een praatgroep ga, terwijl ze dat altijd heeft ontkend. Ik draai mij om en scheldt haar uit maar ze schreeuwt: "ga depressief is een bijwerking van al die medicijnen en je ziekte hier leer je er over praten en misschien maak je eindelijk wat vrienden en doe je dat klote boek dan ook weg ik kan je niet helpen, maar misschien deze mensen wel".
Ik draai me om en zeg: "ten eerste ik ben niet depressief ik ben gewoon graag alleen en ten tweede dit boek is het mooiste boek ever dus shut up". Ik loop rustig naar binnen, omdat ik op dit moment nog liever hier ben dan bij haar moet zitten en haar moet overtuigen dat ik niet depressief ben. Echt waar wat is er mis met het lezen van het zelfde boek en ze weet niet eens hoe ik me voel door al die medicijnen en mijn ziekte op mijn leeftijd. En als ze denkt dat dit nou echt gaat helpen gun ik haar die kans en ga ik er één keer heen, omdat ik weet hoeveel mijn ouders moeten opgeven voor mij in het dagelijks leven.