Durum şu ki tamamen bokun tam ortasındayım.Okul,sınavlar,iş ve aşk hayatım....Nasıl sonuca varacağımı hiç bilmiyorum.Her şeyi siktir ettim iş güç,okul hepsi yolunda gider de o gitmiyo işte.Ne yolundan ne içimden gitmiyor.Peki neden? Bu konuyla ilgili hiç bir fikrim yok.22 manita yaptı.Çok mutlu iyi ki de mutlu.Nedense üzülmüyorum ha hala ona karşı sinirliyim ama neredeyse aklıma bile gelmiyo onun kadar.O kim demeyeceksiniz herhalde.Çirkin işte...Ve işin garip tarafı o aklıma geldikçe kendime zarar veriyorum.Durduramıyorum kendimi yapıyorum.Piercing yaptırıyorum,saçlarımı kazıyorum ki ondan sonra saçlarımı hiç uzatmadım,uzatamadım.Saçlarım uzunken en son o dokunmuştu çünkü.Uzayınca ben bile dokunmak istemiyorum saçlarıma ki başkasına nasıl dokundurayım.Çok özledim onu.Aptal aptal sırıtmasını,gevşek gevşek konuşmasını,yürüyüşünü,bakışlarını herşeyini.Elimde bi resmi var artık sadece ona da bakamıyorum zaten.Biri olsun istiyorum hayatım da artık.Asla onun kadar sevmeyeceğim ama onu bana unutturacak birini istiyorum.Ya da istemiyorum .Kafam tamamen karışmış durumda.Bildiğin kafamı sikiyorum ama yapabileceğim bir şey yok ben buyum sürekli düşünür dururum.Kitaba mizah olarak başladım ama durumum o kadar iç sıkıcı ki mizah dışında herseye benziyo suan.Dediğim gibi ben buyum ruh halime göre haraket ediyorum.Şuan o kadar çok ağlamak istiyorum ki anlatamam.Sabaha kadar boğazlarım acıyıp gözlerim şişene kadar ağlamak istiyorum.Ağlarken uyuyakalmak istiyorum ve uyandığımda tüm bunlardan kurtulmak istiyorum ama tek bir damla gözyaşı bile dökemiyorum resmen içim kurumuş benim.Ama başarıcam ağlamadan başarıcam hemde .Benim adım Damla! Bu zamana kadar nasıl her şeyi tek başıma tırnaklarımla kazıya kazıya,acı çeke çeke başardıysam bunu da başarıcam !
