The daughter of ash and glass

Να μας προσέχεις μαμά.

Και είναι κι αυτή η μελαγχολία που με συντροφεύει συχνά τελευταία. Περίεργη αυτή η περίοδος για όσους δεν νιώθουν καλά. Όλοι γύρω είναι ενθουσιασμένοι, χαρούμενοι, μετράνε μέρες, ώρες και δευτερόλεπτα μα εγώ δεν βρίσκω το νόημα. Απλά δεν νιώθω τη διαφορά. Οι μέρες μου περνάνε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Όχι δεν είναι ότι δεν μ' αρέσει που είναι όλα στολισμένα ή που επιτέλους θα δω συγγενείς και φίλους. Χαίρομαι! Πολύ. Απλά δεν έχω τίποτα πια να περιμένω. Και δεν αναφέρομαι πια σε δώρα μα σε ανθρώπους. Μεγαλώσαμε μάτια μου. Πια δεν ζητάμε να μας δώσουν πράγματα μα να μην μας πάρουν άλλα.

Χρόνια έχω να κάνω Χριστούγεννα που να τα νιώθω. Όταν μπαίνουν στο σπίτι σου θέματα υγείας δεν υπάρχουν ρεπό, δεν υπάρχουν ειδικές περιστάσεις ή μέρες. Λέμε πως συνεχίζουμε να κάνουμε ό,τι κάναμε και πριν, μα όλοι ξέρουμε πως αυτή η φορά ίσως να είναι κι η τελευταία. Θες αυτό να είναι γενέθλια, θες γιορτές, αυτό σκεφτόμαστε όλοι και το ξέρουμε. Όταν έχεις δικό σου άτομο άρρωστο μαθαίνεις να περνάς γιορτές σε θαλάμους νοσοκομείου, προσπαθείς να δείξεις πως όλα είναι καλά, φυσιολογικά μα το ξέρεις. Κι εσύ και αυτοί. Μα αυτό είναι η δικιά σας καθημερινότητα, είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις. Προσαρμόζεσαι με ότι έχεις, παλεύεις να εστιάσεις μόνο στο τώρα και να αγνοήσεις τις υπόλοιπες σου σκέψεις. 

Αυτό έκανα κι εγώ μαμά. Ήξερα πως τα προηγούμενα μας Χριστούγεννα θα ήταν και τα τελευταία που θα περνάγαμε μαζί. Και δεν ήξερα αν έπρεπε να κάνω κάτι γι' αυτό. Κάτι που να τα έκανε διαφορετικά, πιο ξεχωριστά απ' τα άλλα. Ήξερα πως ούτε εσύ ήθελες να ήσουν εκεί, θα ήθελες να ήσουν σπίτι μας, μαζί μας. Μα δεν γινότανε, κι όλο αυτό ήταν εξουθενωτικό. Δεν θα άντεχα να περάσω άλλες ώρες εκεί. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ περισσότερο αυτό το κλήμα. Όσο κι αν ήθελα να είμαι εκεί μαζί σου, δεν μπορούσα να δεχτώ ότι δεν μπορούσα να σε βοηθήσω. Κι ίσως αυτό να ήταν εγωιστικό εκ μέρους μου μα είναι η αλήθεια μου.

Και φέτος; Δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ.. όσο πλησιάζουν αυτές οι μέρες τόσο πιο πολύ πελαγώνω. Είναι τόσο περίεργο που δεν θα είσαι εκεί. Που δεν θα έχω κάτι να κάνω. Ακόμα κι αν αυτό ακούγεται κάπως κυνικό αυτό ήταν η πραγματικότητα μου. Δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ ρε μαμά. Και το ότι συμπίπτει με την ίσως πιο άσχημη περίοδο της ζωής μου δεν βοηθάει καθόλου. Μα τελικά νομίζω πως το ένα οδηγεί στο άλλο. 

Και μέσα σ' όλα τα άλλα αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να μιλήσω για όσα με έκαιγαν χρόνια τώρα. Ίσως η στιγμή να είναι κάτι παραπάνω από λάθος μα κάτι μου λέει πως ποτέ δεν θα είναι η σωστή στιγμή να ειπωθούν αυτά που έχω να πω. Οπότε συγχώρεσε με που θα τον στεναχωρήσω μαμά. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Μα ξέρεις πως όλο αυτό με πνίγει.   

Να μας προσέχεις μαμά.

Εις το επανιδείν.